9) Lanquin

Als je in 1 keer doorrijd naar de jungle van Lanquin, doe je er ongeveer 4,5 uur over. Ga je met een transferbusje worden dat er dus 8. Als je denkt dat het busje vol is, worden er nog extra stoelen uitgeklapt en kunnen er zowaar nog eens 10 mensen mee.

Lekker knus en lekker plakkerig zetten we de lange lange (lange lange) tocht in. En mocht het al iets te comfortabel worden was het laatste stuk (ach een uurtje maar) over een onverharde weg (nou ja het mag geeneens een weg heten).

Goh, had ik nou toch maar heel de dag maar niks gedronken want dat gehobbel is niet echt fijn op de blaas. Na 16 borden gepasseerd te zijn met welkom in Lanquin, waren we ook echt eindelijk daar.

Ik schiet het busje uit en snel een restaurant in om naar het toilet te gaan. Als ik opgelucht buiten kom staan er allemaal mensen van hotels naar ons te gillen en in de chaos horen we ElRetiro. Dat is onze plek. We worden dus netjes opgehaald. Maar Naoom staat druk te zwaaien, ondertussen worden alle tassen van het dak gegooid, mensen uit de bus staan te dringen om hun tas te pakken, chauffeurs blijven gillen van welk hostel ze komen en voor ik het weet heeft iemand mijn tas gepakt, in een auto gegooid waar nog een heleboel andere mensen in staan (ja staan want het is een open pickup met een stang om je vast te houden) en hang ik er staand op de bumper achter.
Als ik net sta met nog wat tassen in mijn handen, rijdt hij weg. Ik weet me maar net vast te houden en welgeteld een halve minuut stopt hij weer. We zijn dr (hahaha).

Goh, das toch even wat anders dan waar we vandaan komen. Dit is wel weer een hostel, en het is in de jungle. We hebben een cabana (maar gelukkig wel met eigen badkamer, tsja liever verwend dan verwaarloosd). We worden naar onze cabanas geleid en het is een drie onder 1 kap huisje. Onze buren zitten al. Een authentiek Mexicaans gezin met zes krijsende kinderen en een rat (okay een chihuahua). De oma van het gezin zet al gelijk de toon door naar me te sissen toen ik vroeg of we even bij mochten komen op het zitje voor onze kamer en of ze gelieve haar badtent van de stoel wilde halen.
Dan eerst maar weer even het verloop van de reis regelen. Het hostel biedt toertjes aan naar Semuc Champey en we kunnen er ook ons transfer regelen naar Flores (de volgende stop)

Het begint al een beetje te schemeren en we lopen naar beneden naar het restaurant (okay het is even schakelen, maar we blijven hier maar twee nachtjes). We nemen een drankje en gaan lekker aan het water zitten (okay das dan wel weer mooi). Naoom wijst in de lucht en ze zegt ‘hey een vleermuis’ en even later vliegen er drie voorbij. En voor we er erg in hebben komt er een zwerm van wel honderden vleermuizen over het water heen. Blijkbaar zit hier een batcave en gaan ze bij het schemeren op jacht. Een prachtig gezicht en we zitten er midden in.

Er is hier niet echt een stadje dus we eten bij het Hostel (had ik me al een beetje op ingesteld). Het is een buffet en we doen ons tegoed aan heeeeeel veeeeeeeel groente (oh wat heerlijk als ik straks weer lekker zelf kan koken).
Met bijna dezelfde mensen als met wie we in de bus hier naartoe kwamen, gaan we ook naar Semuc Champey. Na een gigantische pannenkoek met Nutella en banaan (och de weegschaal vermijd ik de komende 4 weken als we terug zijn) gaan we richting het natuurpark. Het is een totaalpakketje van een waterval, een grot en zwemmen in het water bij de terrassen van de rivier.

We krijgen een jong ventje als gids mee en hij besluit om de grot die als eerste op de planning stond om te draaien met de waterval, vanwege de drukte. En dat was een goede keus, want we waren de enige (van ons busje dan). Een prachtige waterval (zo uit The Blue Lagoon) voor ons alleen. In de waterval zat een soort plateau waar je op kan klimmen om het water in te duiken. Nou niet voor deze George of the Jungle, maar mijn eigen kleine daredevil hing al in de touwen en als een echte schoonspringster (hahaha nee hoor) plonst ze van de waterval het water in (diep respect)

Na lekker afgekoeld te zijn (het is hier een graadje of 36) gaan we de grot in. Even een opmerking nog tussendoor, uitvinding van de eeuw………waterschoentjes. Normaal deed ik alles op m’n Havaianas, maar dat werd soms nog weleens te glibberig of ik verloor ze in het water. Maar met waterschoentjes is het echt ideaal. 2,99 bij de Decathlon en je glibbert nooit meer weg (NoSpon).

De grot is tot nu toe het meest stoere wat ik ooit in m’n leven heb gedaan (en ik heb heel wat stoere dingen gedaan hahaha). We kregen bij de ingang een kaars mee en dat was het enige licht in de grot. Nu hadden anderen nog wel wat kaarsen in de rotsen van de grot gezet, maar er was geen kunstmatig licht binnen. Wat een gaaf gezicht was het om al die brandende kaarsjes flakkerend in die grot te zien.

We klimmen over rotsen, zwemmen door het water en proberen naarstig ons kaarsje brandend te houden (en niet onder het kaarsvet te komen of degene voor je in de fik te steken). Het voelde echt alsof je een opdracht moest doen bij Expeditie Robinson. We zijn een uur of wat bezig als het ventje (wat trouwens als een slingeraapje zich door die tunnel begeeft) tegen me zegt dat ik moet gaan zitten en mn heup een beetje moet indraaien. Hij pakt mijn kaars en zegt GO!!!! En voor ik het weet floep ik door een gat en val in het water 2 meter eronder. Half proestend en met een neus vol water kom ik boven en krijg ik mijn kaarsje weer terug. Als ik had geweten dat dit zou gebeuren had ik dat nooit gedaan (en hem wat Nederlandse vloekwoorden geleerd), maar uiteindelijk was dit zoooooooo gaaf.

Aan het einde krijgt iedereen met roet van de kaarsen een tekening op het gezicht en als echte krijgers staan we allemaal glunderend en trots buiten, maar ook dolblij dat we nog leven.

De laatste stop waren de terrassen. We lopen eerst flink omhoog om een mooie uitkijk te hebben over de hele rivier. Naoom is dolblij met haar camera en neemt alle tijd om alle functies eens uitgebreid uit te proberen (ja, ook als er al een derde groep in de rij voor de uitkijk komt staan)

We eindigen in het heerlijke water en genieten van het laatste beetje zon. Dit is een gouden dag. Een gouden dag met helaas een zwart randje. Want we krijgen bericht van thuis dat oma de Reus is overleden. Mijn lieve omaatje die wel 95 is mogen worden. We wisten al dat het slecht met haar ging en we hadden tijdens de reis al vaak contact met thuis, maar als het moment dan toch daar is, blijft het lastig. En dan zeker als je 10000km bij elkaar vandaan bent. Je kan niet even een knuffel geven of steun. Maar thank god voor WhatsApp en kunnen we wel gewoon met elkaar bellen.

Gelukkig waren Naomi en ik de vrijdag voor vertrek nog even een bloemetje wezen brengen bij oma. Oma was al heel erg verzwakt, maar bij het horen van Mexico begon ze (al was het wat krakerig) het liedje van de zangeres zonder naam te zingen. Oma, ook al kunnen we nu niet bij de begrafenis zijn, we drinken er een op u, we steken een kaarsje aan en we doen een potje Rummikub en zo bent u toch een beetje bij ons.

Het Mexicaanse gezin naast ons heeft plaats gemaakt voor het dameshockey team uit Naarden en bij een gewelddadige aanslag van de dames op een paar muggen besluiten we de rust van het restaurant maar weer op te zoeken. Dit keer is er een barbecue en ik moet zeggen dat het best lekker is.

Het is hier erg warm en de hutjes zijn primitief. De douche is ook zeer bijzonder en lijken op de douches die we in de -5 sterren hostels van Thailand hadden. Toen ik probeerde om de straal harder te zetten brak de pijp in tweeën en binnen no time stond het badkamertje blank (okay de straal was harder). We hebben wel een ventilator in de kamer. Een big ass ventilator met maar twee standen. Uit of standje windturbine.

We klampen ons vast aan de bedrand en morgen vertrekken we in alle vroegte naar Flores.