2) Isla Holbox

Na een zeer bijzondere nacht worden we voor de eerste keer wakker in viva la Mexico. We hebben elke riggel en veer van het matras gevoeld en zijn misschien meer gebroken dan voor we erin gingen, maar dat mag de pret niet drukken…..Isla Holbox here we come.



Van het hostel krijgen we een lekker ontbijtje; twee plakken brood dat nooit bederft (hoe doen ze dat toch) een kop koffie en niet vegetarische jam (een hele stoet aan mieren had ook zin in het lekkere ontbijtje).



Naoom had thuis al een buskaartje voor Chiquila geregeld en van daar gaan er boten naar Isla Holbox. Dit is een mooi bounty strand waar we helemaal tot rust gaan komen.



We proberen op het busstation nog even te pinnen, want dat schijnt op Isla Holbox nog best lastig te zijn. Hmmmmm pas 1 doet het niet……..Hmmmmm pas 2 doet het ook niet. Lichtelijke flashbacks van eigenlijk alle vakanties hiervoor schieten weer naar boven. Dit begint bijna een soort traditie te worden. Maar slim als ik ben (ach, ik heb mn momenten) kan ik dit verklaren dat we gisteren vrij laat gepind hebben op het vliegveld en er minstens een dag tussen moet zitten. Gelukkig hadden we gisteren genoeg gepind, dus we kunnen het wel even uitzingen.



Het is een ritje van 2,5 uur naar Chiquila, dus we moeten wel even een klein snackje mee voor in de bus. In de hal staat een vrouwtje met verse pastesita’s (een soort pasteitjes, maar meer een soort empenada’s). Ik neem er een met mole en pollo (kip in speciale mexicaanse saus Mole) en carne en papas (gehakt met aardappel). Niet bijzonder, wel erg Mexicaans.



Niet lang na aankomst hebben we een boot die ons naar het eiland brengt. We hebben een cabana bij Ida y Vuelta. Het is eigenlijk een soort camping. Ze hebben er slaapzalen, hangmatten of gewoon alleen een klamboe. Maar wij hebben een romantische cabana. Tony is de manager en is lekker amicaal. De hele vibe is hier ook heel relaxed. Via een trap komen we in onze romantische houten hutje.



Isla Holbox is een echte hipster hotspot. Allemaal jonge, knappe mensen. Mannen met knot en moeilijke snor en vrouwen waar alles aan wappert en zwiert. Overal zie je Instagrammeble tentjes en plekjes en daar maken een hele hoop mensen gretig gebruik van (ik denk dat ze een hoop moeten photoshoppen als ze die bezwete, plakkerige, ietwat ongeduldige grote witte Hollanders op de achtergrond van hun foto zien staan).

Het is hier echt waar prachtig. Overal langs de kust staan resorts, de een nog mooier dan de ander. Niet van die grote Ramblas betonblokken, maar luxe kleine huisjes met tropische uitstraling.



We vleien ons neer bij Beachclub Mandarine en nemen een gruwelijk lekkere cocktail. En terwijl er moby achtige muziek uit de speaker komt, is dit wel het echte genieten.



Van Tony krijgen we een hoop tips om te eten in het stadje (nou ja stadje, er zijn twee straten die wat meer winkeltjes hebben dan de rest). We eten een paar zeer lekkere taco’s bij Barba Negra. Dit is een onderdeel van een foodcourt (eigenlijk zoiets als de foodhallen in Rotterdam, maar dan in het klein). We hebben een taco met vis (soort kibbeling), met rundvlees en een hoop kaas, met gefrituurde bloemkool en hun specialiteit; chiceron de pulpo (uitgebakken inktvis). Erg lekker allemaal en laat het ook nog eens happy hour zijn. 2 Mojito’s voor de prijs van 1. Nou deze nacht slapen we zeker wel goed.



Toch gaat de wekker de volgende ochtend vrij vroeg, want we gaan snorkelen. En niet opzoek naar Nemo, maar naar mucho grande walvishaaien. Bij het woordje haai zou je denken; goh Peter, das toch niks voor jou. Nou, walvishaaien eten alleen maar plankton, dus ik denk dat het wel redelijk veilig is.

We zitten met nog twee andere stellen op de boot die ons richting de plek brengt waar we de walvishaaien kunnen spotten. En het ene stel komt uit Groningen en de ander uit Alphen aan de Rijn (goh, ze zitten ook overal).



Mika en Pedro zijn de kapiteins van het bootje en Mika gaat per twee het water in om ons naar de walvishaai te brengen. Het scheelt dat we niet met de hele bubs van de boot gaan, want ook hier zijn we niet het enige bootje.



Naoom en ik krijgen een stel flippers en een duikbril en op zijn teken springen we het water in. Lichtelijk gedesoriënteerd en druk flipperend vind ik eindelijk mn snorkel. Naoom is met Mika al een eindje verder en als ook ik door alle bellen die ik heb gemaakt weer zicht heb in het water, zie ik daar het gigantische gevaarte. De walvishaai die onder ons zwemt is nog een kleintje, maar toch al gauw een metertje of 8. Wat een prachtig beest en wat is tie onwijs snel. Ik flipper me suf om het beest bij te houden en na 2 minuten zitten we alweer in de boot.



Gelukkig mogen we nog een keer. Dit keer gaat het ietsje soepeler (tenminste voor mijn gevoel) en is de walvishaai nog dichterbij. Zelfs zo dichtbij dat het lijkt alsof zijn staart me gaat raken. Wat is dit ontzettend gaaf. Nu al een groot hoogtepunt (en dan hebben we nog 4 weken over).



Iedereen in de boot is dolenthousiast en na een lekkere gesmeerde boterham van Pedro, gaan we nog naar een ander plekje om te snorkelen. Ook hier weer onwijs gave vissen gezien, waaronder zelfs een paar pijlstaart roggen, een heremietkreeft (maar dan 10x groter dan bij ons) en zelfs een varkenshaai (volgens Pedro dan). Een ander stel heeft ook een schildpad gezien.



We zetten de terugweg in, maar stoppen bij een klein eilandje waar een verse ceviche klaarstaat (vis gegaard in limoensap). En dat met een heerlijke guacemole met nacho’s is dit helemaal Robinson waardig (maar dan met eten en ik denk dat we ook niet sterk vermagerd terug gaan komen).



In het stadje aangekomen, halen we voor deze koffiejunk een soepkom koffie (maar dan ook echt een soepkom) en proberen we toch maar even te pinnen. De tour van vanmorgen hakte aardig in het budget. Er is welgeteld 1 pinautomaat op het hele eiland. Na 3 kwartier in de rij te hebben gestaan ook hier weer……..pas 1…….NEE………..pas 2……….nee…………creditcard………..nee! Nu toch wel even een klein paniekje. We kunnen ook niet op internet kijken, want er is alleen verbinding als er geen bewolking is en alleen om even een appje te sturen. Dat wordt rantsoeneren. Gelukkig was het bij Barba Negra weer happy hour, dus dat scheelt weer de helft .



We hadden een extra dag hier ingepland voor als het weer het niet zou toe laten om met de walvishaaien te gaan zwemmen, maar aangezien we dat al wel gedaan hebben, is er een extra dag om te chillen en flaneren op het strand. We besluiten een flink stuk van alle resorts te gaan en vinden een mooi gebied met erg weinig Youtubers en Instagrammers. Terwijl we lekker liggen te bakken komen de hagedissen nieuwsgierig kijken wat voor fluoriserend wits er in het zand ligt.



In de verte begint het al een beetje te donderen en de lucht word lichtelijk paars. Een gigantisch verfrissende regenbui spoelt het strandje leeg. We schuilen even onder een palmboompje (tsja helpt geen drol) en als het weer wat opklaart lopen we nog wat verder langs de kust. We komen op Punta Coco en vinden een mooi plekje aan een lagune met in de verte een groep (of vlucht, roedel of zwerm) flamingo’s die relaxed aan het stampen zijn in het water op zoek naar lekkere garnaaltjes.



Als we weer in het dorpje/stadje terug zijn eten we een quesidalla en een tostada en lopen weer richting de cabana.

De wegen in Isla Holbox zijn onverhard en er rijden alleen maar golfkarretjes, maar door de flinke regen van net is het een flinke blubberpartij geworden. Al glibberend weten we de camping te bereiken.



De regen trekt nog wat voorbij en in de cabana kijken we gezellig een aflevering Stranger Things. Rond half 7 begint het al te schemeren en we lopen terug naar het strand voor een prachtige zonsondergang. Doordat het wat bewolkt is komen de kleuren van de ondergaande zon nog mooier over. En als het allemaal nog niet romantisch genoeg is zijn we live getuige van een huwelijksaanzoek direct naast ons.



Nou, we zagen het ook een beetje aankomen. Hier gaat alles voor het perfecte plaatje dus er stond al een partytent met knipperverlichting, rondom fakkels en grote neon letters met MARRY ME en iemand die luidzoemend met een drone eromheen aan het vliegen was. Het was alleen nog even afwachten welke zenuwachtig ogende jongen er straks op zijn knietjes in het zand zou knielen.



De volgende morgen hebben we een lekkere tosti met chipotle en avocado en wachten we op het strand tot de boot ons weer terug gaat brengen naar het vaste land (en hopelijk pinautomaten die werken)



(willen jullie ook foto's bij de verhalen zien? Naoom houdt dat bij via Polarsteps; te vinden via https://www.polarsteps.com/NaomiVanrijs/2035754-mexico?s=B397311E-81E3-43E3-AF37-3FB7418943F8 of als de link niet werkt kan je het ook op mijn facebook vinden



Adios