7) Panajachel

Eindelijk gaan we op pad naar Guatemala. We hadden gehoord dat we geld moesten betalen om het land uit te gaan, maar bij een tussenstop spraken we een Turks stel die weer had gehoord dat je dat helemaal niet verplicht bent (gewoon nee zeggen en dan laten ze je uiteindelijk door). Het is een flink bedrag (in totaal 50 euro) dus als er een manier is om daar onderuit te komen gaan wij, als goede Hollanders, dat zeker proberen.

We stoppen bij de grens en een Chinees stel (die hetzelfde gaan proberen) weigert te betalen. Daar waren ze toch niet zo van gediend. De mevrouw van de stempels keek al zuur en haar mond begon steeds meer te hangen. Op een geven moment werden er mensen bijgehaald en toen ze gingen dreigen dat ze 8 maanden niet meer in Mexico terug mochten komen, besloten we toch ook maar te betalen.

We verlaten het gigantische hekwerk van Mexico en lopen naar het houten paaltje van Guatemala. Dat word door een man omhoog gehesen en hoppa, we zijn binnen.

Daar staat een nieuwe bus voor ons klaar. De groep wordt verdeeld, want de een gaat naar Antigua en wij gaan naar Panajachel. Helaas hebben we een dag gemist dus hebben we maar een avond in Atitlan en gaan we de volgende dag naar Antigua.

Het is een tocht van nog eens 5 uur, maar als het aan onze chauffeur ligt doen we het in twee. We halen links en rechts in (bochten doet hij niet moeilijk over) en terwijl hij drukt belt met zijn ene hand heeft hij in de andere het stuur vast, maar ook een zak chips die hij lekker weg zit te knabbelen.
De omgeving is heel anders. Guatemala lijkt veel landelijker en overzichtelijker. Wat ook gelijk opvalt zijn de Kipbussen. Dit zijn oude Amerikaanse schoolbussen die ze tot glimmens toe hebben opgepoetst en voorzien van de meest hysterische kleuren. Als we in Nederland wel eens moeilijk doen als we moeten staan in de bus, ga dan aub niet met de Kipbus.
Als vee sta je dicht op elkaar gepakt en als de conducteur er niet langs kan om je kaartje te controleren, gaat hij gewoon via het dak naar achteren (ja, terwijl die rijdt).

We rijden door veel plaatsen en zien het leven van alle dag. Langs veel wegen staan ook gewoon kraampjes langs de weg. Veel met houten meubels, maar ook veel met stenen beelden (van Jezus of van tuinkabouters, meer smaken waren er niet).

Het begint al een beetje te schemeren als we in Panajachel aankomen. Lichtelijk balend, want het Hostel waar we inzitten ligt vlakbij het meer van Atitlan en kijkt uit over de vulkaan. Hier had Naoom eigenlijk een hiking in gedachte (he wat ontzettend vervelend nou weer dat dat niet door kan gaan ;). Maar het uitzicht is ook adembenemend.

We komen aan bij Hostel Selina. Daar was toch iets fout gegaan in de communicatie. Want we zouden eigenlijk gisteren aankomen. We stonden niet meer in het systeem. Gelukkig konden we al het mailcontact laten zien en het meisje achter de balie ging er achteraan.

Daar gaan we natuurlijk niet op wachten. We lieten de backpacks achter en sjeezden naar buiten om nog een glimps van het meer te zien. Via ons hostel konden we niet in de buurt komen. Maar vlakbij was een supersjiek resort met een mooi terras en prachtig uitzicht. Naoom hangt aan touwen en springt van grote afstanden het water in, maar dit durfde ze dan niet.

Gewoon sjiek kijken (wat nou plak lijven en stinkende TeVa’s) en doorlopen. Als ze je aanspreken druk met je handen zwaaien en zeggen no intiendo no intiendo. En ja hoor, we staan zonder tegen gehouden te worden in de prachtige binnentuin van het resort en maken met het laatste beetje zonlicht een flinke fotoshoot van het meer en van onszelf met de vulkaan.

Het hostel is schitterend en omdat we gelukkig al het mailverkeer konden laten zien krijgen we een upgrade naar een gigantische kamer. Hostel Selina is ook een backpacker of eerlijk meer een flashpacker hostel. Alles hebben ze hier, van sauna tot bioscoop ruimte en restaurant. We krijgen een knijtertje sterke welkomscocktail (daar zeggen wij zeker geen nee tegen) en eten een hamburgertje. Daarna lekker op onze kamer met megakingsize bed een filmpje op Netflix kijken met een zak popcorn en een Gallo biertje.

Op donderdag en zondag is er een grote markt in Chichicastenango en locals gaan vaak al dagen van te voren (sommige te voet) met al hun hebben en houden daar naartoe om het te verkopen. Dit is een must see dus we hadden de planning daar ook een beetje omheen gebouwt om daar bij te zijn.
We kunnen gelukkig onze backpacks meenemen want het doel is om van daaruit gelijk door te reizen naar Antigua. I

n Chichicastenango is het een gekkenhuis. Overal staan kleine kraampjes, lopen mensen met spullen, wordt er gekookt, lopen kippen en staan kerken waar diensten gehouden worden met heel veel wierook. Bizar en geweldig om mee te maken. Hier worden ook heel veel maskers verkocht en ik weet niet waar ik allemaal kijken moet.

Ik vind een paar hele mooie exemplaren, maar dan komt het spelletje van het onderhandelen. Daar ben ik dan weer niet zo goed in. Gelukkig is Naoom een echte zakenvrouw als het aankomt op afdingen. En met een korting van bijna twee derde van de prijs heb ik er weer een pracht exemplaar bij (de vrouw van het kraampje zag er zeer goed doorvoed uit, dus heel sneu is het niet).

Omdat we door reizen naar Antigua moeten we overstappen op een ander busje. Het is in de parkeergarage en ware koehandel en met een hoop kabaal en Guatemaalse structuur (lees chaos) worden alle mensen over alle busjes verdeeld. Er wordt hier zo goed als geen Engels gesproken en onze vorige chauffeur gebaart hevig dat we achterin de onoverzichtelijke parkeer garage moeten zijn.

We leggen de backpack op het dak en gaan zitten en hopen dat het goed komt.