verslag 2 Hualien

Het oude vrouwtje waar we elke dag langs liepen, blijkt elke ochtend lekkere (nou ja het is niet het Vlaamsch Broodhuys) broodjes te verkopen. Met een tasje sesambroodjes met gebakken ei lopen we nar de Metro richting het treinstation.

Ook de treinen hier zijn zwaar relaxed. Ook al staan alle tijden en plaatsnamen in het chinees op de borden een vriendelijke mevrouw roept ze ook nog eens in het Engels om en in de trein doen ze dat ook. Ze noemen er zelfs nog even achteraan welk station erna komt. Deze reisautist kan rustig zitten (normaal zat hij zenuwachtig met zijn routemapje alle stations die voorbijkwamen weg te strepen in de hoop het eindstation niet te missen)

Naoom had gisteren al via Booking ons nieuwe hostel geboekt en gelijk al even contact gemaakt hoe we daar moesten komen. Eigenlijk hebben we dit keer geen hostel, maar een homestay. Eigenlijk een soort AirBnB. Met de taxi worden we voor de deur afgezet.

Op de deur hangt een briefje van Mandy (de contactpersoon). Of we even willen bellen als we aangekomen zijn (ehhhh…..hoe dan). Dan maar even aanbellen bij de buren. Die leken zwaar verbaasd toen ze hoorden dat er een hostel naast hun zat.

Na 5 minuten kwam Mandy op haar scootertje aan. Het is een groot huis met flinke woonkamer. De douche en toilet zitten beneden (in de keuken) en onze kamer is helemaal bovenin op de derde verdieping (nu maar hopen dat we niets verkeerds eten)

De kamer is groot en heeft een eigen balkonnetje (niet van het kaliber ga er eens lekker languit in de zon liggen, maar ideaal om je wasje te laten drogen) en een ‘normaal’ bed. Is wel weer fijn na die paar dagen op de grond te hebben gelegen.

Ik denk dat ik hier niet de enige in ben als ik zeg dat het eerste wat je doet als je in een hotel kom, is het matras uittesten. Het liefst met een aanloopje en met een flinke plof op het matras laten vallen. Helaas klonk er geen plof maar een PLOK. Het matras was knoerterhard (nu snap ik al die massagesalons in Azie)

Op de site van Booking stond dat we gebruik konden maken van de fietsen van het Hostel. Erg prettig om de stad te gaan verkennen. Buiten stond alleen maar 1 fiets en die was waarschijnlijk van een klein Aziatisch lief meisje geweest. Een wit/paars damesfietsje stond buiten inclusief schattig mandje.

Het moet er erg komisch uit hebben gezien, want we trokken veel bekijks. Een grote, witte Hollander met de knieen tegen zijn oren te trappen voor zn leven in het chaotische verkeer in Taiwan.

Nadat we eerst het Pinehouse bekeken hadden (hier werden de kamikaze piloten pleziert voordat ze de oorlog ingingen) was het weer even tijd om te pinnen. Dit bleeklastiger dan gedacht. Bij de eerste pinautomaat werd onze kaart geweigerd. Bij de tweede pinautomaat werd wederom de kaart geweigerd. Toen de derde pinautomaat onze kaart weigerde, kwam de reisautist even om het hoekje kijken.

Via het visitorscenter werden we naar een western union bank geleid. Dit is een grote internationale bank, dus dat moet wel goed komen dachten we. Gelukkig stond er op dat hij Maestro accepteerd. Na de code en het bedrag ingetoetst te hebben zei ook deze automaat Lucky: No.

Dan maar eerst even terug naar het hostel en uitzoeken welke banken hier Maestro accepteren. Met een flink lijstje sprongen we weer op het fietsje. En bij elke automaat hetzelfde verhaal (computer says NO). Ook Naoom begon er redelijk van te balen en er zat niets anders op om alle ATM’s uit te proberen. En ik kan je zeggen, dat zijn er heeeeellll veeeeeell. ‘There are nine million ATM’s in Taiwan’.

Wat zonde van de dag. Eigenlijk zouden we treinkaartjes gaan halen voor Taroko Gorge, een prachtig natuurpark in de buurt, maar zonder geld kunnen we weinig. Onvericht ter zaken kwamen we in het Hostel. We dineerden maar met een instantnoodle van de 7/11. Ondertussen werd ook het thuisfront ingeschakeld. We hebben altijd wel een creditkaart mee voor het boeken van de hostels, maar de pincode hadden we niet.

Om de panieknog even compleet te maken werd onze pas ook no eens ingeslikt. Klein voordeeltje was dat de automaat naast het politiebureau staat. Met vier man sterk kwamen ze ons helpen (eigenlijk 1, de andere drie kwamen kijken en zich verkneukelen hoe deze agent 1 streep zich redde in het Engels). Na een kwartier spuugde de automaat de kaart gelukkig uit. Wat een dag.

De volgende dag zijn we eerst weer naar de Western Union gegaan. De bank zelfwas nu gelukkig open. Elke keer als je transactie niet lukt krijg je van de automaat een bonnetje. Met mijn 10 bonnetjes kwam ik bij de mevrouw aan de balie. Die had het probleem gauw opgelost. Er stond gewoon niet genoeg geld op de rekening. Hele doemscenario’s kwamen in me op. Elke dag instantnoodles en slapen onder een brug tot we lopend weer in Taipei terug zijn voor onze vlucht naar Nederland.

Gelukkig is Naoom er dan als reddende engel en ze probeerden een kleiner bedrag. En het goddelijke geratelkwamuit de automaat. Blijkbaar is het saldo niet toerijkend voor de automaat hier (kleine taalverwarring)

Zo, nu eerst koffie met taart. Bakkertjes zijn hier genoeg. Helaas is het vaak alleen van dat kleffe witte weekendbolletjesbrood (gelukkig hebben we een zak muesli mee).

Nu kunnen we weer plannen maken. We vragen aan Mandy of ze ons kan helpen en dat doet ze graag. ’S Avonds komt ze angs en we plannen de komende dagen in. Ze heeft voor de gezelligheid een vriendin meegenomen. Ik denk zelf dat het is vanwege het gebrekkige Engels (twee halve maakt 1 hele?)

Met veel handen en voeten werk weten we een excursie te regelen naar de Dolfijnen. We proberen ook alvast de treinkaartjes richting de volgende stop te regelen, maar daar kwamen we niet uit. We proberen na de regelzaken nog wat sociale smalltalk over waar we vandaan komen, wat we doen enzo, maar dat bleef lastig totdat Mandy en Naoom een gezamelijke favoriet hadden; het boek Me before you. Ik begreep en verstond er niets van,maar opeens waren Naomi, Mandy en die vriendin dikke BFF’s.

Die vriendin dacht dat we helemaal op 1 lijnzaten en vroeg of we morgen meegingen naar een of ander festival met zelfgemaakte poppetjes van macrobiotische sojamelk (ehhhhh maybe other time)

’s Ochtend vroeg op voor de hiking in Tarokko Gorge. Dit natuurpark is gevormd rond een groot ravijn (heel diep) en heeft mooie watervallen en rotspartijen. Met een busje werden we omhoog gebracht via de weg van de 9 bochten. Ik noemhet liever de weg van de negen kleuren bruin, want wat was dat een dodenmansrit.

We stapten uit bij Swallow Grotto. Een tocht van een kleine 5 kilometer en op de route zoefden een flink aantal zwaluwen langs je en ging je over touwbruggen naar mooie watervallen. De toestand van de pinautomaat was gauw vergeten. De bus is een soort hop on/hop off en we laten ons naar een andere hiking brengen. Via verschillende grotten komen we bij het watergordijn. Een soort waterval wat door de kieren in het gesteente naar benedenvalt. Schitternd mooi. We eindigen onze hiking bij een tempel die over een waterval heen is gebouwd.

Mandy gaf ons de tip om bij de zee naar de zonsopkomst te kijken. Erg romantisch dus Naoom was gelijk enthousiast. Ik vind het weinig romantisch om 3 uur op te staan en dan in het donkerop een verlaten strand te wachten tot de zon opkomt.

Helaas stond ik er toch en ikmoet zeggen dat het erg mooi was. Het voordeel van het vroege opstaan is dat je dan een hele mooie overgang ziet tussen de sterrenhemel en de opkomende zon.

’s Middags hadden we de trip naar de dolfijnen gepland dus eerst nog maar even terug naar bed. We werden netjes door een busje opgehaald (lekker vroeg, i like it). Voordat we de boot op gingen kregen we een instructievideo van een half uur (in het Chinees) te zien over hoe we een reddingsvest aan moesten trekken.

Met nog 80 Aziaten (inclusief honden) gingen we aan boord (Westerse toeristen zijn erg schaars hier). Terwijl iedereen binnen bij de airco gng zitten,kozen Naoom en ik het beste plekje uit. Vooraan op de pun van de boot.

Bij het verlaten van de haven zag ik dat er flink wat vogels over het water scheerden, maar toen ik wat beter keek bleken het vliegende vissen. Zoiets had ik nog niet eerder gezien. Wat een bizarre verschijning. Niet kort daarna kwamen er hele kuddes (ik denk dat je een groep dolfijnen zo noemt) dolfijnen aangezwommen. Met een flinke vaart probeerden ze met de boot mee te zwemmen. En net als in de film sprongen ze omhoog en maakten flinke capriolen. Wat is dit gaaf. HEEEEEEEELLLLL soms zijn er op dit stuk ook walvissen te zien, maar als je er een zag werd aangeradenom diezelde dag ookmee te doen aan de loterij.

’S Avonds nog de nightmarket bezocht.Deze was gigantisch. Helaas houden ze ervan omalles wat ze tegen komen in de friuur te gooien (en dan weer niet de beste gedeeltes van het dier) dus maar weer op zoek naar een lekkere bak noodles.

Aan prullenbakken doen ze hier niet, maar je ziet ook geen vuil op straat. Ik vind het een mysterie. De vuilniswagen komt wel vaak langs. Deze herken je aan het hoge disney muziekje. De eerste keer dacht ik dat de ijskar voorbij kwam, maar dat was even een tegenvaller. Dat muziekje gaat trouwens niet meer uit je hoofd. Zeker niet als je er met de fiets 4 straten achter moeten blijven rijden (die mannen van de wagen zouden manisch moeten zijn).

Vol gegeten en met een piep van de vuilniswagen naar bed en morgen met de trein naar Hungchen.