Verslag 4 Kaosiung

Na een lekkere sandwich (ze hebben dus blijkbaar ook bruin klef sandwichbrood), pakken we de bus naar Kaosiung. Hier zullen we twee nachten blijven.

Het is een kort ritje en we stappen uit vlakbij het treinstation. Het is opvallend hoe ontzettend behulpzaam iedereen is. Zodra ze je maar een beetje zien zoeken, komen ze naar je toe om je te helpen. En ook al weten ze het misschien niet altijd goed uit te leggen in het Engels,dan vinden ze wel een kind die ze naar voren kunnen schuiven. Blijkbaar is Engels een verplicht vak geworden op school hier.

We hebben weer een plattegrondje gehaald bij het visitorscentre. Deze heeft vaak plattegrondjes met de Engelse namen eronder. Helaas klopt dat niet altijd, want soms weten de Taiwanezen zelf ook niet altijd hoe je de straatnaam schrijft. Zhongshen heet ook wel JiongJien of soms ook Gongshen.

We hebben een paar aanknopingspunten en we vragen het heel vaak aan de mensen in de hoop dat ze niet elke keer een andere kant op wijzen. In een parkje vroegen we het aan een paar oude mannetjes die daar zaten te chillen waar de straat van het hotel was. Ze kwamen er niet helemaal lekker uit dus dan maar met ons mee. Dus wij achter de scootmobiel op naar het hotel.

We slapen de komende dagen bij Mr Su. Een uitstekend hotel. Ja, jullie horen het goed. Van een hippie backpackershostel slapen we nu in een luxe hotel (wel met hostelprijs). De jongen achter de balie spreekt een beetje Engels en legt ons uit wat we allemaal in het hotel kunnen verwachten. Zo is er een massagestoel (lekker na een half uur met die zware backpack gesjouwd te hebben) een sauna (een houten hokje waar je hoofd uitsteekt, deze is trouwens tegenover de balie dus ik denk niet dat we er naakt in moeten) een koffie en thee barretje met onbeperkt koekjesbuffet. In de koelkast staat watermeloen en kan je ijs pakken, maar waar we het meest blij van worden; we mogen gebruik maken van de wasmachine.

Het is hier 36 graden en zo rond het middag uur werkt je dove deo niet helemaal optimaal meer (bij niemand hier in Taiwan trouwens). Dus lekker de zure lappen in een sopje. Ook kunnen we fietsen lenen. Een stuk hipper dan die in Hualien, maar helaas even groot. Gelukkig hoeft Naoom niet achterop want de afdruk van de bagagedrager is nog te zien.

Kaosiung is erg artistiek en we gaan dan ook naar de pier waar een soort kunstcollectief is. Veel graffiti en tentoonstellingen. Met een pondje gaan we naar de overkant naar het plaatsje Chillin. Eigenlijk is het meer een buitenwijkje van Kaosiung.

We zien daar de mooie zonsondergang op het zwarte(!) strand en ik eet daar een lokale lekkernij. Octo op een stokje. Naoom slaat deze even over.

Mr Su is geweldig. Zodra we weer met het fietsje aankomen rennen ze naar buiten om het van je aan te pakken. En terwijl Naoom zich tegoed doet aan een gigantisch stuk watermeloen, laat ik de massagestoel op me los.

Na het wasje nog even lekker Netflix kijken en het is net vakantie ;)

We wilden de volgende dag eigenlijk naar het klooster van Foguangshan, maar omdat het wat onduidelijk was welke bus we moesten hebben en waar die vandaan ging, besloten we dat de volgende dag maar te doen.
We regelen alvast de trein voor Tainan en bezoeken het museum voor fijne kunst (iets te fijntjes naar mijn smaak).

In de buurt van het museum heb je de Lotuspound. Een soort Kralingse plas met allemaal tempels eromheen. De bekendste was de Dragon Tiger Temple. Heel belangrijk wel dat je via de bek van de draak naar binnen ging en via de muil van de tijger weer naar buiten. Dat is voor good luck (kunnen we wel gebruiken).

We pakken de metro weer terug naar het hotel. Grappig hier in Taiwan dat zodra de trein arriveert er een gezellig rustgevend efteling/droomvlucht muziekje begint te spelen. Helemaal zen stap je de metro in. Bij het uitstappen krijg je ook een muziekje. Elke halte heeft zijn eigen versie. Je hebt het strijkkwartetje, het muziekdoosje, de foute bollywoodsoundtrack etc. Helaas heeft de halte bij ons hotel een muziekje van een 86 koppig pauken en xylofoon orkest.

Terwijl de fietsen weer netjes voor ons werden weggezet, settelen we ons in de snack area om ons te laven aan een flink bord watermeloen. De jongen die ons gister zo goed kon helpen in het Engels werkte vandaag niet, maar de manager moest ons toch dringend iets vertellen. Hij had daar een handig trucje voor bedacht: de vertaalapp. Hij spreekt het in in het Chinees en de app vertaalt het in het Engels. Leuk in theorie maar een ramp in de praktijk.

Zo moest ik van hem mijn ingewanden wassen. Nadat hij mijn verontwaardigde blik zag probeerde hij het opnieuw. Hij had vandaag nog niet gespeeld. Ehhhh…..leuk voor je, maar wat moet ik ermee? Na nog wat komische zinnen bleek hij te bedoelen dat we niet hadden doorgegeven dat we de kamer schoongemaakt wilden hebben en ze dat dus maar niet hadden gedaan. Met heel veel excuses. Ah joh komt wel goed.

De volgende dag vroeg op pad naar Foguanshan. Een gigantisch groot tempelcomplex wat uit een oud en een nieuw gedeelte bestaat. We bezoeken het oude gedeelte als eerste. Dit was het klooster. Dit bestaat uit verschillende gebouwen en we bezoeken als eerste de centrale tempel. We stappen een gigantische en indrukwekkende hal binnen met daarin 3 enorme buddha’s. De muren van de hal zijn wel 30 meter hoog en daarin nissen versierd met prachtig houtsnijwerk en in elke nis een lampje en een klein buddhaatje. Ik denk dat het er wel een paar duizend zijn. Schitterend en overweldigend.

Naoom pakt haar momentje om even mindfull te zijn en ik krijg van een lief oud nonnetje een boekje over de verlichting, dharma en het hiernamaals. In het oude gedeelte heb je een heleboel ruimtes die het leven van prins Sidharta (Budha) uitbeelden. Het is nogal vergane glorie en eigenlijk meer spookie dan interessant. In een donkere vochtige ruimte staan een hoop poppen (gevalletje house of wax) die gaan bewegen zodra je langs de sensor loopt.

Het oude gedeelte heeft een schitterende tuin en hetis heel rustig en vredig. Dat hadden we even nodig.

Het nieuwe gedeelte (sinds 2011) is compleet anders. Zodra je de eerste tempel binnenkomt struikel je over de souvenier winkeltjes en er zit zelfs (je gelooft het niet, maar het is echt waar) een STARBUCKS.

Naoom had in dr Lonely Planetbijbel gelezen dat je hier voor 100 dollar (3 euro) een vegaterisch buffet had. En Vegetarisch klonkons nu als muziek in de oren. We eten niet slecht, maar groente en fruit is hier werkelijk schreeuwend duur (1 kiwi is 1 euro en 1 mango wel 5). Groente krijg je hier ook niet veel. Af e toe een flintertje wortel of een flapje paksoi in de noodlesoep.

Als hongerwolven stortte we ons op het buffet en werden we aangestaard door de andere bezoekers hoe wel het voor elkaar kregen om de inhoud van 1 kommetje te verdrievoudigen.

Met flinke buikpijn, maar vol vezels en vitaminen verkennen we het nieuwe gedeelte. Hier hetzelfde verhaal maar dan met 3d voorstellingen, hologrammen en interactieve tentoonstellingen. We konden hier theeproeven, kalligraferen en als klapper een dienst bijwonen van de monniken.

Mindfullness is echt Naoom dr dingetje en die wilde graag de dienst bijwonen. We komen in een grote ruimte en daar staat ook het relikwie waar de hele tempel omheen is gebouwd. Namelijk de tand van budha himself. Jaja er zijn er maar 3 van op de wereld. We worden vriendelijk verzocht om de schoenen uit te doen (okay voor je eigen risico) en plaats te nemen in de hal. Daar staan hele kleine poefjes en het is de bedoeling dat we daar in kleermakerszit op gaan zitten. Als een kat die een plekje op de bank zoekt draai ik een paar keer rond, probeer eerst mn ene been op de poef te krijgen en daarna het tweede been eroverheen. Na een paar keer half over de buurman te zijn gevallen zit ik en kunnen we beginnnen.

Een kale man in oranje gewaad komt de zaal binnen en maakt een paar gebaren, vouwt zijn handen samen en wij moeten hem volgen. Naoom wordt helemaal zen en ik merk dat ik de spanningsboog van een twee jarige heb.

Bij de ingang zeiden ze dat het hooguit 10 minuten zou duren, maar we zitten al ruim een kwartier en het lijkt er nog niet op dat hij van plan is om te stoppen. We gaan in een soort gebed en ik word er nogal melig van. De man begint langzamer te praten en ikmoet denken aan de scene van Finding Nemo dat Dory probeert met de walvissen te praten (Naoom is nog steeds zen en zit er helemaal in).

Er komt weer een preek en ik krijg even last van een wegtrekkertje. Na bijna van mn poef te vallen, lijkt het alsof hij gaat stoppen. Helaas,het lijkt net een standup comedian. We mogen niet praten,maar ik kijk Naoom aan en zet mn als-ie-nu-nog-een gebed-doet-loop-ik-weg-gezicht op. Gelukkig, na wat een eeuwigheid lijkt te duren stopt. Naoom ontspannen, ik een slapend been en kramp in mn rug.

Gelukkig heeft het hotel een massagestoel.

Na Kaosiung vertrekken we naar Tainan, maar daarover meer de volgende keer.

Alles nog goed jullie?