Verslag 8 Puerto Madryn

Er zijn een paar dingen die mij hier in Argentini[e opvallen. 80% van alle Argentijnen (en een boel wannabe Argentijnen) lopen hier de hele dag thee te leuten, de welbekende Mate. Een ronde beker in alle gewenste vormen en maten waar een kruid (de mate) ingaat en je via een rietje (van ijzer) weer opslurpt. En ze laten ook iedereen aan hun rietje lurken, want dat staat vriendelijk. Dit gaat dan ook weer met de nodige handelingen. NOOIT AAN HET RIETJE KOMEN MET JE HANDEN (NAOOM). Je zegt pas dankjewel als je de thee ophebt en het rietje moet altijd naar degene wijzen naar wie je het geeft. En nooit (nee echt nooit) iemand anders zijn Mate drinken, want dan ken je al zijn geheimen (ahum). Je hoort het, een ingewikkeld kopje thee.

De koffiecultuur is hier evenmin bijzonder. Zo laten ze vaak de koffiepot een uur op het gas pruttelen voor dat ze het inschenken, kreeg ik een kopje heet water met een koffiezakje (ja zoals in een theezakje maar dan met koffie) en bij Mama Coca hoorde je eerst de ping van de magnetron voor ze met het kopje naar het ontbijt kwam.

Heel veel vrouwen (en dan vooral degene die wel een empanaadaatje lusten) denken ook dat een legging hetzelfde is als een broek. Helaas is mijn Spaans nog steeds te beperkt om ze dat duidelijk te maken.

En het laatste.....(helaas niet de meest vervelendste) ze smeren hier echt overal Dulce de leche op (helaas wordt dat weer hard aan de slag bij Arnoud).

Na 24 lange lange lange uren (en twee keer de film Madagascar 2, twee keer een dvd van de Argentijnse Frans Bauer in Ahoy en een potje bingo later) komen we eindelijk aan in Puerto Madryn. Het is 8 uur in de morgen en we komen aan bij ons Hostel, La Tosca.

Een geweldig hostel wat gelijk zorgt dat we een paar super tours kunnen boeken. Zo pakken we al diezelfde middag een busje naar de andere kant van het schiereiland om zeeolifanten te spotten. De vrouw die de tour leid, ging zwaar voor een Oscar en vertelde in geuren en kleuren het leven van de zeeolifant. En ze beloofde dat we ook op twee meter afstand van ze konden komen.

En niets was minder waar. Na een ietwat stijle berg naar beneden (zonder ladder, maar met touw) kwamen we aan op het strand en daar lagen ze. Grote, logge, ietwat riekende zeelobbessen. Zoals de vrouw vertelde liggen er nu alleen jonge zeeolifanten (dus helaas nog niet de snuit) en hebben zich in de zee helemaal volgevreten en liggen op het strand bij te komen. Hier en daar krabbelen ze eens aan hun buik of achter hun oren en om de beurt maken ze een geluid wat iets weg heeft alsof de zee volzit met bruine bonen (deed me een beetje denken aan een teamuitje wat ik nog niet zolang geleden had)

Het was echt super om zo dicht bij deze beesten te komen. Helaas kunnen we geen foto{s bij de site erbij zetten omdat het stekkertje in de welbekende tas van Naomi zat.

Verder hebben we ook de tour naar de Walvissen geboekt. Het weer zat alleen niet mee. Het was te winderig en daarom vaart de boot niet uit. Gelukkig hadden we nog een paar dagen over die niet ingepland waren dus we konden wat langer blijven. De Walvissen moesten we natuurlijk zien. Om de tijd te overbruggen hebben we een tour geboekt die met stip in mijn top 3 van meest gave momenten komt die ik op alle vakanties gedaan hebt. We zijn namelijk gaan snorkelen tussen de zeeleeuwen (niet in een dolfinarium, maar echt in het wild).

Vroeg in de ochtend werden we verwacht bij Lobo Larsen. Deze excursie is wel vrij prijzig (maar je kan dit maar op 4 plekken op de wereld doen. Dennis Storm heeft dit ook gedaan dus tsja dan doen wij dit natuurlijk ook) maar we kozen voor de cheap optie en namen een wetsuit ipv een drysuit. (zoals ik al zei is het in Argentinie nu winter en zitten we in Patagonie, zuidelijk Argeninie, en is het hier echt 6 graden). Maar ach.......die drysuits hebben ze pas een jaar en daarvoor deden ze het altijd met Wetsuits en wij als echte Hollanders kunnen wel tegen een beetje kou.

We werden de boot uitgetakeld en moesten een paar minuten hevig met de benen spartelen en daar kwamen ze dan. Een stuk of 40 zeeleeuwen krioelden om ons heen en als wilde puppies kwamen ze zoentjes geven of zachtje aan je pak knabbelen. Onvergetelijk (foto{s komen later nog op de site)

Ook al viel het met de kou reuze mee. Het was toch fijn dat we een lekkere warme douche hebben in het Hostel. Het ontbijt bij La Tosca is een aangename verandering, want hier bakken ze gewoon verse cake voor het ontbijt (iets wat na dag vijf eigenlijk wel iets to much werd, de broeken gaan wel iets strakker zitten).

En dan de tour waar we onwijs naar hadden uitgekeken. DE WALVISSEN. Iedereen bedankt voor het duimen. We hebben ze gezien. En wel heel dicht bij. Grote kans ook want een paar specialisten hadden met een vliegtuigje boven de kust gehangen en telde er op 1 dag al ruim duizend. Met een bootje gingen we de zee op en bleven daar ander half uur om de walvissen te spotten. Het zijn voornamelijk wel vrouwtjes met baby{s. Maar na een tijdje zagen we ook wat mannetjes. We hebben alles gezien, van de geweldige staartvin die opkomt en neerslaat op het water tot aan een walvis die meters omhoogsringt en met een klap (en bijhorende splash water) weer neerkomt. Naoom heeft ook wel weer een flink rolletje volgeschoten.

Het eten in Argentinie is zeer beperkt (en niet altijd even lekker, de budget opties dan) en boodschappen zijn gewoon te duur om zelf te koken , maar via onze gids kregen we een tip voor een geweldig visrestaurant. Mauriscos Atlantiko. Een zaak gerund door een visserman en zijn vrouw en dochter in de bediening. En met een paar plaatselijk gevangen visjes (witte zalm en iets wat lijkt op een dorade) kijken we naar de foto{s en was dit tot nu toe toch echt het hoogtepunt van de vakantie. De volgende dag vertrekken we naar Iguazu (helemaal bovenin op de grens van Brazilie en Paraguay) en zijn blij dat we dat met het vliegtuig gaan doen.