Verslag 4

oeter oeter oeter, met Naomi op de scooter.

Onze Tuan was helemaal niet ziek, hij had gewoon een kater. Tuan had gister iets te hard meegezongen met de Karaoke en had daardoor iets te veel last van een droge keel, vandaar.

Gelukkig, de tour naar Pulong Nature reserve kon toch geboekt worden.
Naomi had thuis al het een en ander met Tuan besproken, maar nu werden even de laatste puntjes op de spreekwoordelijke i gezet. We besloten om niet zelf te rijden, aangezien het verkeer hier echt een chaos is. Dus morgen zou Tuan met een vriend ons oppikken voor drie dagen in de wildernis.

Na een goed ontbijt (met fresh breasts, zoals de slissende jongen van het hotel het zo mooi aankondigde) stond daar inderdaad onze Tuan, met zijn vriend. Die heet Fuan (nou das lekker makkelijk). We hadden een rugzakje gemaakt voor deze drie dagen dus de backpacks konden we bij het hostel laten. We kregen allebei een helmpje. Bob en Annie zijn klaar om te vertrekken.

Achter op de scooter is het geweldig om de omgeving in je op te nemen. We rijden vanuit de stad de open vlaktes in, met rijstvelden, lotusvijvers en de ene schitterdende tempel na de andere. Na 5 uurtjes rijden komen we aan in Pulong Reserve. Het lijkt net of je zo een Conimex reclame inrijdt. Wat is het hier mooi.

We slapen deze avond bij een White Thai stam in een traditioneel Stilthouse. Na ons even opgefrist te hebben, maakte ik een rondje om het huis. Het toilet is naast de varkensstal (kan je tenminste ongegeneerd zitten stinken), maar is zo'n prettig hurktoilet. Dus in standje Adriaan (met 1 hand gestrekt tegen de muur achter je en de ander de broek hoog houdend) hopen dat het meeste langs en niet over de broek gaat.

Tuan vroeg aan ons of we klaar waren voor de eerste hiking. Lichtelijk paniekerig vroeg ik aan hem hoeveel hikings er dan wel niet zijn. In totaal hebben we 5 hikings in 3 dagen. Dat had Naoom even weggelaten in haar enthousiaste verhaal. Maar goed, ik heb de vorige vakanties ook overleefd.

Dit is het echte Vietnam. Het lijkt of hier de tijd heeft stil gestaan. Grote rijstvelden in terrasvorm en primitieve hutjes. Sinds dit jaar hebben de mensen electriciteit. Sommige weten nog niet zo goed wat ze daar mee aan moeten. Het is wel fijn dat ons homestay een paar ventilatoren heeft aangeschaft.

Er komen hier zo goed als geen toeristen, dus wij zijn een ware kermisattractie. Uit elk hoekje en gaatje zie je een hoofdje komen "hielooow" "Sien Chouw". Kinderen komen naar buiten rennen om de grote witte buitenlanders te zien. Een ventje rende achter de menigte aan en toen hij ons zag, schrok hij zo erg dat hij ervan moest huilen.

Het is niet uit te leggen hoe mooi het hier is. De foto's moeten het bewijzen en zelfs dan lijkt het niet op the real thing.

's Avonds hebben Tuan en Fuan een geweldig avondmaal bereidt. De heer des huizes (een klein ielig mannetje) schonk voor iedereen een glaasje Pulang Water in. Alleen was het weinig water wat je kreeg. Dit water had de goede man namelijk zelf gestookt. Met een gezellige "Tuk se Koi" wat proost betekend goot hij het goedje achterover en verwachtte dat wij hetzelfde deden. Nou dat brandt alles wel schoon. Na vijf minuten ging hij weer "Tuk se Koi" en weer moesten we het water achterover gooien. De man werd steeds gezelliger en na een flinke maaltijd (en ik denk 8 van die glaasjes later) werd hij een beetje emotioneel en moesten we er nog maar eentje drinken om de vriendschap te bezegelen. Zijn vrouw, die trouwens niet zo ielig was, begon steeds norser te kijken. Als dat maar goed gaat.

Na eindelijk een moment gevonden te hebben om aan te geven dat we eigenlijk best wel heel erg moe waren, werd de grote woonkamer omgetoverd tot slaapkamer. Met wasknijpertjes werden er lakens gespannen en taaaadddaaaaaaa je hebt een eigen slaapkamer achtig iets.

Ik had al verteld dat het een stilthouse is waar we sliepen en stilthouses zijn gemaakt van bamboe. Bamboe is heel sterk, maar ook heel hard. Dus het is niet de meest perfecte ondervloer om op te slapen, want matrassen hebben ze daar niet. Na een zeer lange nacht en een stevige pannenkoek later, gingen we hiken naar de volgende homestay. Deze was van de blackthai (heeft gek genoeg dan weer niets met smokings en stropdassen te maken).

Ook hier worden we van alle kanten begroet en nagekeken. Sommige vroegen ons binnen om wat te komen drinken, omdat ze ons zo interessant vonden. Ook kwamen sommige wat lekkers brengen voor onderweg. De vriendelijkheid en vrijgevigheid van deze mensen is innemend.

Na een zelfgemaakte noodlesoep, was de volgende stop de waterval. Een prachtig stukje natuur en nergens een toerist te vinden. Tuan had nog wat biertjes meegenomen en nadat we die in het stroompje koud hadden laten worden, hebben we die heerlijk in de koelte van het water opgedronken.

Helaas werd de rust en stilte ruw verbroken door een groep studenten. Als een kudde bizons renden ze door het water en sprongen van de waterval. Na uitgeraast te zijn, kwamen ze erachter dat wij er ook zaten. Zo wild als ze kwamen, zo wild doken ze ook op ons. We werden vastgeklampt en er werden foto's van ons genomen. Als we even niet keken, stond er iemand naast ons te poseren. Een gekkenhuis was het. Zo snel als dat ze kwamen, gingen ze ook weer weg.

Terwijl we nog bijkomen van dit hele gebeuren kwam er een klein Vietnamees mannetje terug gehobbeld naar de waterval. De man bleek een leraar van de groep studenten te zijn en zou het leuk vinden als we straks nog wat met ze kwamen drinken. Nou dat vonden we dan wel weer gezellig.

Na lekker afgekoeld en opgefrist te zijn, verlieten we de waterval en liepen met Tuan en Fuan naar het huisje waar de studenten zaten. Het geluid wat steeds luider werd naarmate we het huisje naderde, voorspelde niet veel goeds.

Daar boven aangekomen, was het een bacchanaal. Een grote kring studenten stonden bezweet en schreeuwend om een klein clubje andere studenten, die zelf weer om een grote pot zaten met daaruit een stuk of zes bamboerietjes en ze probeerden de pot leeg te drinken, terwijl iemand anders hem volgoot en de grote groep wild een lied aan het scanderen waren.

De bedoeling van dit educatieve spelletje is de pot niet te laten overstromen tot de groep klaar is met zingen. Lukt dit niet wordt je gestraft. Toen ik even goed naar de groep keek, zag daar een roodaangelopen, hevig rondspringende en shirtloze Vietnamees en herkende de leraar die even daarvoor ons uitnodigde om wat te komen drinken.

Natuurlijk was het de bedoeling dat wij ook rond die pot kwamen zitten. Dus Naoom, Tuan, Fuan en ik en nog twee andere studenten schaarden zich rond de pot en terwijl het lied ingezet werd, begonnen we te drinken of ons leven ervan af hing (nou ja ik deed eigenlijk alsof, het was erg zuur en had iets weg van aangelengde witte wijn) Gelukkig hielden Tuan en Fuan wel van een slokje, dus zij hebben ons gered. Terwijl de groep in een kring langs ons liep, werd ik meerdere malen op het achterhoofd gezoend. Misschien brengt dat wel geluk.

Na dit spektakel liepen we terug en halverwege zagen we de donkere lucht al over de bergen heen komen. Als het regent in Vietnam, dan regent het ook goed. Als ware MacGyvers hadden we wat bananenbladeren tot waterdichte hoesjes gevouwen en hebben daar de telefoon en camera in bewaard. Helaas was ik op mijn slippertjes en werd de weg toch aardig glibberig in de regen.

Zeiknat kwamen we terug in de homestay en werd er weer een feestmaal op tafel gezet. En natuurlijk ook weer een fles met zelfgestookt Pulong water. De man van deze homestay had die middag al flink zitten pimpelen dus gelukkig werd er niet zo snel bijgeschonken.

Tuan en Fuan hadden nog een uitnodiging gekregen om een paar dorpjes verder een bijzondere kip te komen eten en wijn te drinken met slangenbloed. Hoe interessant ik dit ook vond, ik was aardig gesloopt na deze dag.

Na de laatste hiking, kwamen we weer aan bij de eerste homestay. Na nog wat fotootjes stapten we weer op de brommer om terug te gaan naar Ninh Binh. Tuan had nog een mooie route, want deze weg is pas aangelegd. Hij was alleen even vergeten dat deze weg nog niet helemaal af was.

Na 5 hobelige uren, over kuilen en heuvels, langs diepe ravijnen en met een verkrampte poepert en met flink door elkaar geschudde nieren, kwamen we weer bij ons hotel aan.
Daar stond een koud glas icetea klaar en konden we gebruik maken van een kamer met douche en airco en wachten tot de nachtbus ons komt halen en ons naar Hue brengt.

En daar zullen we ons nieuwe avontuur beleven, maar of hij deze overtreft? Dat lezen jullie binnenkort.