Verslag 8

De bus naar Phnom Penh vertrok lekker vroeg en na een heerlijk en very cheap cheap ontbijt (gedimme naast de deur van het hostel, we zijn al 4 dagen hier en nu pas komen we achter dit eettentje) ook toch maar wat lekkere broodjes gehaald bij het bakkertje (aaaahhhh you again, hmmmm is dat een goed teken?) We namen afscheid van de jonge mensen van het hostel en deze is zeker weer een aanrader mochten er nog mensen naar Vietnam willen.

We hadden een lekkere retrobus, maar eindelijk eentje waar ik mijn voeten kwijt kon. De airco stond op -10, dus we hebben maar een vestje uit de tas moeten pakken.Vorig jaar in Singapore hadden we een bus terug naar Maleisie en was het een heel gedoe bij de grens. Hier was het al niet veel anders.

De chauffeur had onze paspoorten al verzameld en zou ook gelijk ons visum voor Cambodja regelen. Lichtelijk spannend vond ik het wel, want in Singapore waren we onze bus kwijt en moesten we een andere bus pakken.

Bij het uitstempelen in Vietnam gaat dat toch weer net iets anders dan in de rest van de wereld. Alle paspoorten lagen op een grote stapel bij de douanemeneer en de eigenaren stonden ongeduldig in een grote groep eromheen. Wat nou wachten achter de gele lijn. Na eindelijk mijn paspoort terug gekregen te hebben, zag ik dat de douanemeneer ook maar gelijk mijn visumaanvraag heeft ingevuld en een handtekening voor mij heeft gezet. Das toch aardig.

Na deze bijzondere ervaring stapten we weer in de bus om er na letterlijk 3 seconden weer uit te gaan, want we waren bij de douane van Cambodja. Deze mensen zijn wel iets strenger. Ipv een gele lijn moest je achter de grote, zware, ijzeren ketting wachten. En nadat ik al mijn vingerafdrukken heb af laten nemen, mijn foto werd gemaakt, een irisscan af is genomen ook maar gelijk mijn temperatuur opgenomen. Nu snapte ik waarom het in de bus zo koud was en met een kleine 36,9 (is dat onderkoeling?) werden we met open armen Cambodja binnen gelaten. Hé gezellig.

In Phnomh Penh hebben we een tuktuk naar het hostel genomen. Hier is het wel duidelijker dat het een arm land is. De kindertjes staan hier rijen dik met hun armpje omhoog en op hun zieligst vragen ze wat geld. En ondertussen wordt er wat geld toegespeeld aan een politieagent en mag een overvol beladen busje met goederen en mensen gewoon doorrijden met open deuren.

In het hostel aangekomen werd het nog iets gekker. Daar werd zelfs nog even vermeld dat het ten strengste verdoden is om seks te hebben met kinderen. Het erge was nog wel dat het er in het Engels en Nederlands stond.

De afgelopen weken hebben we het qua Ho(s)tels echt getroffen (op Bangkok en Hanoi na dan), maar dit Hostel slaat wel alles. Met alle zware tassen eerst zes zeer smalle trappetjes omhoog. Na ons gesetteld te hebben hadden we blijkbaar de verkeerde kamer, weer 4 smalle trappetjes omhoog. Oh de airco doet het hier niet. Hup weer een andere kamer. Het toliet ging stuk waardoor je met je hand in de waterbak het klepje open moest zetten. Het water van de douche liep niet door en ze hebben allemaal hun eigen prijzen als je iets moet afrekenen. Maar goed we blijven hier maar 2 nachtjes dus we gaan er niet heel moeilijk over doen. Ik durfde zelfs te wedden dat een van die medewerkers voor dat we in de laatste kamer kwamen eerst nog even een windje daar heeft gelaten.

Gelijk maar even een bus geregeld naar Siem Reap (de plaats waar Angkor Wat ligt) en omdat ons budget toch steeds krapper wordt, is het toch maar een slaapbus geworden (scheelt een nacht in een hostel). Onze ervaring met de slaapbus in Vietnam was niet bijzonder goed, maar volgens de vrouw van het hostel was dit een luxe VIP bus en het toilet was beneden de bus en wij zouden boven zitten. Dus daar hadden we geen last van. We kozen voor zitplaatsen, want voor ligplaatsen ben ik toch te groot.

Net als in Vietnam is het in Cambodja ook geen pretje geweest (de Rode Khmer). We hebben de Killing Fields bezocht en de Toel Sleng gevangenis waar de mensen gemarteld werden. Daar kwamen we een man tegen die het daar, als een van de weinige mensen, overleefd heeft. Hij schilderde en moest van de bewakers de gruwelijkheden schilderen en daardoor kreeg hij wat previleges. Zo bizar dat dat na WOII nog kon gebeuren (helaas nu nog steeds). We waren na deze twee excursies best wel even van slag.

Dus.............opvrolijken bij een bakkertje. En wat wil het toeval. Er zit vlak bij ons hostel een fijn artistiekig koffiehuisje met geweldige koffie en verse oatmeal raisen cookies. Dat doet een mens dan weer goed (nee de broeken gaan nog niet losser zitten).

De volgende dag hebben we het koninklijk paleis bezocht. De bus naar Siem Reap zou pas om 12 uur vertrekken. We zijn het niet meer zo gewend om laat op te blijven. Sowieso behoor ik steeds meer bij de oudere generatie onder de backpackers. Als we weer zo'n hippie stel tegen komen met dreadlocks en van die wijde drollenvangers en die al jaren op zoek zijn naar zichzelf, ben ik toch blij dat ik mezelf al lang en brééd gevonden heb. Maar aan de andere kant, mij heb je gauw genoeg gevonden :)

Na een broodje kip, 2 Bondfilms, 4 potjes Rumikub en een hoop gedraai en gewiebel later kwam daar een tuktuk om ons naar de bus te brengen. Hij zat aardig vol met ons twee, twee flinke backpacks en onze gewone rugzakken, maar ach, er kunnen er nog best twee meer bij. Gelukkig waren het twee Koreaanse meisjes, die zijn niet zo groot. Maar hun koffers daarentegen wel.

We hebben het gehaald tot de bus, maar toen we aankwamen viel onze mond open van verbazing.

Maar dat lezen jullie in het volgende verslag.