verslag 4

Ik denk dat ik mijn naam ga veranderen in Peter van RijsT. Hier in Maleisie eten ze 's ochtends, 's middags en 's avonds rijst. Denk niet dat de GGD hier blij van wordt. Maar gelukkig hebben ze voor de backpackers ook een witte plak brood met jam. Deze jam is eigenlijk gelatine met aardbeienkleur (geeneens smaak). Na dit voedzame ontbijt hebben we de local bus gepakt naar Sepilok. Van daaruit worden we naar de jungle gebracht.

De locale busjes zijn gebouwd op de gemiddelde Borneoose bips en niet op onze Rotterdamse reet. Gordels kennen ze hier niet, maar die hadden we ook niet nodig. Tijdens de rit hadden we in de Lonely Planet een leuk hostelletje uitgezocht. De laatste halte was het Oerang Oetan verblijf maar de buschauffeur wilde ons voor 10 Ringit vlak voor de deur van het hostel afzetten.

Daar aangekomen was het hostel helaas al vol. Maar een groepje backpackers/hippies wilden graag hun kamer met ons delen. Vriendelijk lachend hebben wij toch maar bedankt. De eigenaresse wist nog wel een ander hostel en wilde ons graag voor 10 ringit daar naartoe brengen. Dit zat naast het oerang oetan verblijf dus voor 20 ringit waren we weer precies waar we aankwamen.



Het hostel was erg mooi en lag in een heuvelachtig gebied. Overal stonden mooie tropische planten en naast ons huisje groeiden de durians in het wild (gelukkig waren ze nog niet rijp). Het hostel werd gerund door een chinees vrouwtje die waarschijnlijk hiervoor een Madame is geweest. Met een tijgerprint broek delegeerde ze vanuit haar dikke stoel de hele boel terwijl zij mysterieus een sigaretje rookte en de rook al pratende weer uit blies. Maar als je tegen haar in ging beet ze zo je hoofd eraf.

Die middag hebben we een kijkje genomen in het oerang oetan opvangcentrum. Daar worden ze opgevangen als ze niet krachtig genoeg meer zijn om later weer in de vrije natuur vrij gelaten te worden. Binnen een kwartier stonden we weer buiten want het was niet zo heel groot. Maar of we wel even 60 ringit per persoon en 10 ringit camerafee wilden betalen. Wat dat betreft is Maleisie geen goedkoop land. Het eten is niet zo heel duur, maar alle andere zaken liggen soms ver boven de Nederlandse prijzen. Met het idee dat we toch een goed doel gesteund hadden, zijn we terug naar ons huisje gegaan en hebben daar lekker op de veranda een boekje gelezen en muziek geluisterdal egnietend van de ondergaande zon.

De volgende ochtend kregen we in het hostel een uitgebreid Engels ontbijt en werden we in de middag door een busje van Uncle Tan opgehaald. Uncle Tan is de organisatie die de jungle tocht verzorgd. Eerst bij de organisatie zelf wat gegeten en daar kregen we een briefing over wat ons te wachten zou staan. Meerdere malen werd nog herhaald dat het geen 5 sterren Hilton is en echt back to basic. Dat zou me dus een avontuur gaan worden. Van Zjenja en Bas had ik al wat verhalen gehoord en maakte me toch een beetje zorgen over de bloedzuigers die in de jungle voorkomen. In het boekje van Uncle Tan stond dat de kans groter was om orang oetans tegen te komen dan bloedzuigers.

Na een lange busreis en een rit over het water kwamen we bij het kamp aan. Ondertussen al twee oerang oetans in hget wild gezien dus de kans op bloedzuigers werd ook steeds groter. Het was inderdaad primitief, maar zag er toch redelijk uit. Wel sliepen we met nog 4 andere in een huisje. Matthew en Angela uit Australie en Tom en Helen uit Engeland. Het huisje bestond uit een paar muurtjes met daarboven kippengaas en geen deur. We sliepen op een matje en onder een klamboe. Wat ik al eerder zij over de bussen geld ook voor de bedden en matrassen. Ik ben niet extreem lang, maar ik lag alsnog met mijn benen buiten de klamboe en met mijn hoofd over het matras. WAT EEN ELLENDE!!!

Er was daar ook een toiletgebouwtje die ze gelukkig voorzien hadden van genoeg luchtverfrissers. Ook stonden daar een paar blauwe tonnen met mooi geel/bruin rivier water om je mee te wassen. Het eten was goed verzorgd en veel. Ze vonden het ook niet erg om veel kruiden en olie te gebruiken dus met mijn maag was het ook niet gek om in all places zoals midden in de jungle blij te zijn dat we extra rollen wc-papier bij ons hadden.

De groep werd in tweeen gesplitst en wij hadden het geluk om een Amerikaanse vrouw (waarvan de naam mij HELAAS!!! ontschoten is) in de groep te hebben. Zij had ook een vriendin bij zich maar die was niet zo snugger. Zij voldeed aan het prototype Amerikaan, want bij alles wat onze gids zei reageerde zij met: oh thats so cute, nooooooo amaaaaaaazing, realy thats onbelieveble, OH MY GOD I LOVE IT!!! en dat drie dagen lang (wat een ellende ;)

Dat haar vriendin niet zo snugger was bleek toen we een hiking deden in de jungle en dat ze halverwege de tocht meldde allergisch te zien voor termieten. Zij moest dus terug naar het kamp, maar zij dacht dat wel alleen te kunnen. Een half uur later kwamen we haar weer ergens tegen want ze was verdwaald. Dat ze ook niet zo snugger was bleek toen we een 4 meter lange Goliath Python tegenkwamen en zij die wilde knuffelen. Maar goed, in die drie dagen hebben we toch aardig wat Wildlife gezien. Te weten:

-Oerang oetans
-Neusapen
-neushoornvogels
-Pythons
-Krokodillen
-Kikkers
-een paar duizend makaken etc (zie de foto's maar)

Dat we midden in de jungle zaten, bleek weer toen we lekker voor ons huisje een boekje zaten te lezen en er vlak voor ons een Varaan kwam aanzwemmen. En boven ons in de boom 3 makaken lekker tegenelkaar aan het schreeuwen waren.

De namen van sommige gidsen deden me denken aan een sketch van Najib Amhalie over hoe aziaten aan hun naam komen. Ze koken een pan rijst. De rijst eten ze op en de pan gooien ze op de grond. Het geluid wat de pan maakt, wordt de nieuwe naam. Zo heette onze gids An Pong.

Onze gids voor de nachtelijke jungletocht heette Bruce Leo (tuurlijk). Compleet ingepakt met lange broek, lange mouwen, flinke kaplaarzen en all over ingesprayed met Deet begon de tocht. Als we nu nog gestoken worden, dachten we. Maar niet nagedacht over ons leuke hoofdlampje, want als er iets is wat vliegende beestjes aantrekt...........

Ook deze reis was weer een hele ervaring, maar ik was blij dat we weer gingen. Volledig leeggelopen, 2 nachten niet geslapen (want australier snurkt en er zat een rat vast in het kippengaas van het hutje en schreeuwde de boel bij elkaar) en stinkerig en plakkerig van het benauwde weer gingen we terug naar Sepilok. We hebben nu al medeleiden met de mensen die straks bij ons in het vliegtuig naar Kota Kinabalu zitten.

Maar hoe dat is afgelopen lezen jullie in het volgende verhaal.