verslag 10
Door: peterennaomi
Blijf op de hoogte en volg Peter en Naomi
26 Juli 2011 | Maleisië, Kampung Cerating
Na een boottocht van drie uurtjes met mijn mooie, maar iets te groot uitgevallen, masker en rugtas op schoot, want erg vol, kwamen we weer terug in Mersing aan. Het is zondag en blijkbaar wil iedereen dan een uitstapje maken, want toen we kaartjes wilden regelen om naar Cherating te gaan was bijna alles al uitverkocht.
Gelukkig waren we errruuug vroeg (9 uur) en hadden we nog tickets voor de bus van 13:30. Als we weleens mopperen op de NS als deze vertraging heeft, dan adviseer ik je niet naar Azie te gaan. Een half uurtje later (maar...is niks) kwam de bus. Deze ging naar Kuantan en vanaf daar zouden we een local bus pakken naar Cherating. Maar goede handelaars als buschauffeurs zijn wilden ze voor 8 ringit per persoon ook wel even een stopje bij Cherating maken. Aangezien ik het niet zo heb op wachten op bussen (en wachten in het algemeen) vond ik het best.
Een reisje van 5 hobbelige uren later werden we in de middle of nowhere langs de kant van de snelweg gedropt met de medeling dat dit Cherating was. Daar sta je dan. Cherating bestaat maar uit 1 straat en je kan er ook maar 1 ding doen: Vuurvliegjes spotten. Dat was ook de enige reden waarom we hier naartoe gingen.
Na nog even (lees 30 minuten en bepakt en bezakt) gelopen te hebben, kwamen we bij het hostel aan. De Coconut inn. De Coconut Inn is eigenlijk een soort mini hippiedorpje. Met allemaal kleine kabouterhutjes met artistieke beschilderingen. Wij hadden ook een lief klein hutje. Hier werd ik dan weer vrolijk van na zo'n lange wandeling. Nadat we een beetje gesetteld waren kwam de vader van de eigenaresse even kennis maken.
Naoom deed open en werd als eerste bijna in haar gezicht gespuugd. De man kwam namelijk vertellen of was doorgegeven dat hij het Tourette syndroom had (de man had enorm dikke brillenglazen zodat hij mega ogen had, een oranje tijgerprint hoofdband om en om beide armen gips). Wij vonden het niet erg en raakten met hem aan de praat. Zijn vrouw was ook nederlandse en hij heeft een tijdje in Amsterdam gewoond, dus er kwamen zelfs nog wat onvervalste GODVERDOMMES mee met het spugen.
De volgende ochtend werden we wakker gemaakt. Niet door de haan, maar door een vrolijke, maar harde oerkreet van de Tourette-meneer. De vuurvliegjes tour begon pas om 8 uur en voor de rest is er echt niets te doen. Dat gaf mij gelijk een goede reden om mijn verslagen weer eens bij te werken. De meneer van de internet winkel had net lekker zijn raampjes gezeemd. Dat had hij blijkbaar zo goed gedaan dat Naoom even vergeten was dat de glazen deur nog dicht was. Een mooie afdruk van haar voorhoofd zit nu nog op het raam.
's Avonds gingen we naar Hafiz. Deze meneer is een vuurvliegjesFREAK. Met vol overgave en drukke handgebaren vertelde hij over het wel en wee van de vuurvlieg. Met nog een paar anderen gingen we in de bootjes door de mangrove bossen. Hij zwaaide even met zijn lampje en de bomen lichtten op als kertsbomen. Wat is dat gaaf om te zien. Het was die nacht een vrij heldere sterrenhemel en met de de sterren boven je de vuurvliegjes voor je en de weerkaatsing in het water onder je is het net of je in de ruimte bent (of dat laatste stukje bij de droomvlucht).
Weer een ervaring die we niet wilden missen. De volgende ochtend weer vroeg op pad. Onze daredevil Naoom wilde met de localbus terug naar Kuantan en daar kijken of er een bus naar Melakka gaat. Er werd al verteld dat de localbus om elke heel uur zou moeten gaan, maar dat daar nog weleens wat ruimte tussen kan zitten.
Dus willen jullie weten of we de bus gehaald hebben en wat onze avonturen in Melakka zijn? Blijf je mailbox in de gaten houden.
SNEAKPREVIEW: Peter onder het mes in Melakka.
Gelukkig waren we errruuug vroeg (9 uur) en hadden we nog tickets voor de bus van 13:30. Als we weleens mopperen op de NS als deze vertraging heeft, dan adviseer ik je niet naar Azie te gaan. Een half uurtje later (maar...is niks) kwam de bus. Deze ging naar Kuantan en vanaf daar zouden we een local bus pakken naar Cherating. Maar goede handelaars als buschauffeurs zijn wilden ze voor 8 ringit per persoon ook wel even een stopje bij Cherating maken. Aangezien ik het niet zo heb op wachten op bussen (en wachten in het algemeen) vond ik het best.
Een reisje van 5 hobbelige uren later werden we in de middle of nowhere langs de kant van de snelweg gedropt met de medeling dat dit Cherating was. Daar sta je dan. Cherating bestaat maar uit 1 straat en je kan er ook maar 1 ding doen: Vuurvliegjes spotten. Dat was ook de enige reden waarom we hier naartoe gingen.
Na nog even (lees 30 minuten en bepakt en bezakt) gelopen te hebben, kwamen we bij het hostel aan. De Coconut inn. De Coconut Inn is eigenlijk een soort mini hippiedorpje. Met allemaal kleine kabouterhutjes met artistieke beschilderingen. Wij hadden ook een lief klein hutje. Hier werd ik dan weer vrolijk van na zo'n lange wandeling. Nadat we een beetje gesetteld waren kwam de vader van de eigenaresse even kennis maken.
Naoom deed open en werd als eerste bijna in haar gezicht gespuugd. De man kwam namelijk vertellen of was doorgegeven dat hij het Tourette syndroom had (de man had enorm dikke brillenglazen zodat hij mega ogen had, een oranje tijgerprint hoofdband om en om beide armen gips). Wij vonden het niet erg en raakten met hem aan de praat. Zijn vrouw was ook nederlandse en hij heeft een tijdje in Amsterdam gewoond, dus er kwamen zelfs nog wat onvervalste GODVERDOMMES mee met het spugen.
De volgende ochtend werden we wakker gemaakt. Niet door de haan, maar door een vrolijke, maar harde oerkreet van de Tourette-meneer. De vuurvliegjes tour begon pas om 8 uur en voor de rest is er echt niets te doen. Dat gaf mij gelijk een goede reden om mijn verslagen weer eens bij te werken. De meneer van de internet winkel had net lekker zijn raampjes gezeemd. Dat had hij blijkbaar zo goed gedaan dat Naoom even vergeten was dat de glazen deur nog dicht was. Een mooie afdruk van haar voorhoofd zit nu nog op het raam.
's Avonds gingen we naar Hafiz. Deze meneer is een vuurvliegjesFREAK. Met vol overgave en drukke handgebaren vertelde hij over het wel en wee van de vuurvlieg. Met nog een paar anderen gingen we in de bootjes door de mangrove bossen. Hij zwaaide even met zijn lampje en de bomen lichtten op als kertsbomen. Wat is dat gaaf om te zien. Het was die nacht een vrij heldere sterrenhemel en met de de sterren boven je de vuurvliegjes voor je en de weerkaatsing in het water onder je is het net of je in de ruimte bent (of dat laatste stukje bij de droomvlucht).
Weer een ervaring die we niet wilden missen. De volgende ochtend weer vroeg op pad. Onze daredevil Naoom wilde met de localbus terug naar Kuantan en daar kijken of er een bus naar Melakka gaat. Er werd al verteld dat de localbus om elke heel uur zou moeten gaan, maar dat daar nog weleens wat ruimte tussen kan zitten.
Dus willen jullie weten of we de bus gehaald hebben en wat onze avonturen in Melakka zijn? Blijf je mailbox in de gaten houden.
SNEAKPREVIEW: Peter onder het mes in Melakka.
-
28 Juli 2011 - 06:09
Marion:
wat een cliffhanger zeg.....ik wacht af...
Liefs Marion -
28 Juli 2011 - 08:09
Majorie:
Je houdt ons wel in spanning hoor ;-) Weer leuk geschreven!
Liefs uit Delft -
28 Juli 2011 - 08:58
Mariska:
Hey, nou, ik heb me weer door jullie enorme verslagen heengeworsteld!
Ik heb veel o ja's bij het lezen, erg leuk. Tja, het is meestal veel lopen he, op zo'n reis, maar ach, dan heb je ook wat!
Heel veel plezier nog!!!
Xxxx -
28 Juli 2011 - 10:27
Pa Van Rijs:
ik ben bang dat jullie geen tijd genoeg hebben, zoveel beleven jullie.
oja moet dat masker ook weer op zolder?
groeten en geniet er verder van -
28 Juli 2011 - 10:36
Nina:
Hey Peter en naomi! Helemaal spannend!!
Snel verder mailen! Kus nina -
28 Juli 2011 - 21:15
Catharina:
Eindelijk dan een reactie van mij. Wat een geweldig verslag maken jullie ervan. Ik zit jullie verslagen te lezen in mijn comfortabele hotel in Kopenhagen. Reizend per auto met Tomtom. Wat een peuleschil zeg!!!Jullie doen het echte reizen. Van Naomi wist ik al dat ze tegen een stootje kon maar chapeau voor Peter. Ik had dit jaren geleden niet kunnen verzinnen. Veel reisplezier nog.
Liefs Catharina en de groeten van Klaas -
30 Juli 2011 - 17:53
Saskia:
Hahahaha weer een geweldig verslag!!!! Hahaha, ik ga ze samen bundelen, wordt een bestseller!!! -
30 Juli 2011 - 17:53
Saskia:
Hahahaha weer een geweldig verslag!!!! Hahaha, ik ga ze samen bundelen, wordt een bestseller!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
