Verslag 2, Sandakan, Borneo

Alweer een week voorbij en we kunnen wel zeggen dat we al lekker ingeburgerd raken. Ik was met het verslag nog in Kuala Lumpur maar op dit moment zitten we in Sepilok en komen we net terug van onze drie dagen soap ' echte leerkrachten in de jungle'. Maar voordat we op de zaken vooruit lopen, laten we bij het begin beginnen.

De laatste avond in kuala lumpur hebben we bij een stalletje een lekker sataaytje (zo ook uit te spreken) gegeten als voorgerecht en daarna een noodletje. We konden ook kiezen uit een tentje waar je de paling en padden levend uit kon kiezen en die werden dan voor je neus klaar gemaakt. Die hebben we maar even overgeslagen, misschien iets voor de terugreis. Na ons kommetje lekker opgeslurpt te hebben zijn we vroeg gaan slapen, want om 8 ging het vliegtuig naar Sandakan. KL (kuala lumpur vanaf nu) heeft ook een hoop vrouwen van lichte zeden. Wij hadden het geluk naast het Citronellehoertje van KL te zitten. Ze was zo aan het wapperen met haar waaier dat we de hele avond mugvrij hebben gegeten.

In Sandakan aangekomen, gingen we op zoek naar een nieuw hostel. We namen de plaatselijke bus en dat is altijd spannend. Hier hebben ze blijkbaar niet van bushaltes gehoord en een opstapplaats bij het vliegveld was helemaal lastig te regelen, dus met backpack en al gewoon gaan lopen en hopen dat er een bus aankomt. Na 10 minuutjes lopen kwam er een gammel busje met pompende speakers. Een bandje met een echte Maleise ACDC coverband vulde het busje (heb er helaas geen cd van kunnen vinden)

Op zoek naar een hostel. Deze was snel gevonden. Backpackers Sandakan, een mooie kamer (wederom met airco) en uitzicht op zee (nou ja, de kust waar al het afval gedumpt wordt). Naomi had dit keer een beetje rekening met mij gehouden met het reizen en er een dag tussen gepland voor dat we naar Sepilok zouden gaan. Helaas is Sandakan een van de meest SAAAAAAAAAAIIISTE plekjes van Sabah, dus er viel weinig te doen. Desondanks hebben ze wel hun eigen tourist information centre. En aangezien wij tourist zijn en information willen, zijn we maar naar binnen gegaan. Die vrouw was dolgelukkig toen we binnenkwamen want ze had blijkbaar in weken geen mensen meer gezien. Ze bleef maar ratelen en ratelen over vanalles wat ze had meegemaakt. Ze vond mijn t-shirt erg leuk. Daar staat op Don't Worry, Be Happy. Het vrouwtje sprak gebrekkig Engels en haar stem was aardig weg. Zij zei: i had a lot of a penis this week. (a lot of happyness, voor de ondertiteling).

Sandakan heeft een plaatselijke bekendheid, genaamd Agnes Keith. Ze was zo bekend dat er een museum en een dag in het leven is geroepen voor haar. Om daar te komen moesten we de beruchte 100 steps naar boven (dit zegt dus al genoeg over wat daar te doen is als ze een trap een toeristische atractie maken). Daar aangekomen zagen we ernaast een onvervalst English Teahouse. De keuze was dus snel gemaakt. Onder een schattig prieeltje van een onvervalst koloniaal landhuis hebben wij genoten van een overheerlijke High Tea (jawel). Gebracht door een serveerster met zwart rokje en wit schortje. Volgens mij heette ze Lucille (iets met de manier waarop ze liep). Viel me nog mee dat er nog thee in de kopjes zat toen ze aankwam. Hier hebben we een hele tijd gezeten want zoals ik al zei is er voor de rest niets te doen in Sandakan.

De volgende dag zou de reis van start gaan naar Salingaan Island ofwel Turtle Beach.

Maar daarover meer in het volgende verhaal.