Verslag 6

De trein in Vietnam is ook een hele belevenis. Uit ervaring weten we dat het openbaar vervoer nooit op tijd is, maar voor de zekerheid toch maar een uurtje eerder aanwezig. We konden wel alvast op het perron bij het nummertje van de coupé klaar staan. Dat is nog eens goed geregeld. De trein kwam een half uur later, maar toen we de coupés zagen was dat niet meer zo erg. Het zag er allemaal best chique uit. Nette stoeltjes met zachte kussentjes en lekker ruim. Maar de trein reedt door en we zagen de coupés steeds armzaliger worden. Bij de een na laatste coupé stopte hij.

De stoelen waren nog wel met kussentjes en in verschillende standen te stellen.Tenminste, 30 jaar geleden kon dat nog wel. Nu blijven ze in een bepaalde stand staan dat het net geen liggen en ook geen zitten is.
De Vietnamezen eten de hele dag door. Dat is ook niet zo gek. Na een complete rijsttafel voor 6 heb je na een half uur ook alweer honger. Je zou denken dat ze het in de trein toch wel een paar uurtjes vol moeten houden, maar bepakt en bezakt met tassen vol eten komen ze de trein in en de tassen zijn ook helemaal leeg als ze er weer uitgaan. En in de tussentijd komen ze ook nog met karretjes vol met zakken chips, snoep, pannen soep, gefrituurde kippenpoten en braadworsten. En ook daar nemen ze nog maar een bakje van mee.

We stopten in DaNang en vandaar zouden we een bus moeten pakken naar HoiAn. Maar tussen al die gillende taximeneren stond daar Xian. Een lokaal uit HoiAn die als bijverdienste mensen op en neer rijdt. Voor een 50.000 dong (lees 2 euro) meer, hoefde we (lees ik) niet eerst met een motortaxi naar het busstation, daar in een vieze stink bus zonder airco waar we nog minstens een half uur op moesten wachten in de stikkende hitte, en vervolgens weer een motortaxi naar het hostel nemen. Wij blij, Xian blij.

Als eerste maar de kookcursus geregeld. Volgens een Engels meisje die daar ook was, was dit toch wel de klapper onder de Vietnameze kookcursussen. Niemand minder dan Gordon Ramsey was hier laatst nog om samen met onze miss Vy een claypotje te koken.

Miss Vy is trouwens lekker bezig. Ze heeft in totaal 3 restaurants, waarvan één een patisserie (nogmaals Merci Beaucoup voor de Fransen). Dus daar hebben we maar even een kijkje genomen. En tot onze grote vreugde stond daar een vitrine vol met de lekkerste taarten en gebakjes. Omdat Naomi pas jarig is geweest en we dat heel sneu met een stroopwafel met kaarsjes hebben gevierd, was dit een goed excuus om dat nog even in te halen. En met een kopje echte koffie is dit voor deze caffeïne junk echt zwaar genieten.

De volgende dag maar gelijk ontbijt gehaald bij dit bakkertje want hij zit tegenover het restaurant van de kookworkshop. Ik heb eerlijk waar nog nooit zulke lekkere chocoladebroodjes gegeten (misschien heeft het ook te maken met 2 weken noodles eten).

De kookworkshop begon met een rondje over de markt en werd ons alles verteld over de kruiden, groenten, fruit en vlees. Alles is hier een medicijn voor iets en elke plantje lost wel een kwaal op. De vrouw vertelde dat er in Vietnam weinig diabetes en hart en vaatziektes voorkomt (ik denk dat de mensen daar ook geen kans voor krijgen, want ze gaan toch wel vroeg dood met al die uitlaatgassen die je de hele dag inademt).

Miss Vy heeft ons de meest geweldige dingen laten maken. Ik heb nog nooit zo lekker Vietnamees gegeten. Het Vietnamees wat we elke keer voor minder dan een euro naar binnen slobberen kan je ook moeilijk echt eten noemen (zout viswater met wat noodles en iets dat lijkt op groenten). Aan het einde van de workshop nog maar haar kookboek aangeschaft, dus vanaf 14 augustus kunnen jullie je inschrijven bij Mister P.

HoiAn is heel knus en gemoedelijk en heeft smalle straatjes waardoor er weinig verkeer is. Het enige nadeel is dat er ook veel toeristen zijn. En ook ontzettend veel Nederlanders. Is er nog wel iemand daar?

De volgende stop na HoiAn is HoChiMinh City en dat ligt in het verre zuiden van Vietnam. Er zijn 2 opties om er te komen. Of met de bus die er 23 uur over doet, of het vliegtuig en we zijn er in ruim een uur. Gelukkig hoefde ik Naoom niet langer van te overtuigen dat vliegen toch beter is, dus gelijk maar een ticket geboekt.

Blijkbaar om het vliegticket te compenseren, stelde Naoom voor om onze excursie naar My Son (de ruïnes vlakbij HoiAn) zelf te regelen. Dat betekent een scooter huren en zelf op pad gaan. Het mooie van dit plan was ook nog dat ik dan zou rijden. En we moesten ook om 4 uur vertrekken, want dan waren er nog niet zo veel toeristen (nee duh).

Via de scooterverhuurmeneer kregen we een zelfgetekend kaartje mee en hij vertelde ons dat we in deze straat naar rechts moesten (terwijl hij met zijn arm naar links wees, dus dit gaat goedkomen). De volgende morgen vroeg op pad en met samengeknepen billetjes het Vietnamese verkeer in. Vier uur is zelfs voor de Vietnamezen vroeg, dus het was lekker rustig op de weg.

Na toch een paar keer verkeerd gereden te zijn, een lichtelijk klein vloekje van mijn kant en de eis dat we dit noooooooiiiittt meer op deze manier gingen doen, kwamen we heelhuids en als tweede aan bij My Son. Het begon net licht te worden en we konden op ons gemakje overal naartoe, want er was niemand te bekennen, heerlijk. Op de weg terug stroomden de toeristenbusjes het terein op, dus dit was toch een goede keus.

Op de terugweg, was het toch wel wat drukker op de weg. En met druk bedoel ik dat er geen onderscheid meer wordt gemaakt wat linker of rechter baan is en dat voorang alleen maar geldt voor degene die het snelst is. Dus even de knop om (en wel die van de toeter). Als een ware maniak heb ik maar getoeterd naar alles wat bewoog en met een lichtelijke manische blik in mijn ogen zijn we heelhuids weer bij het hostel aangekomen.

Om dit te vieren zijn we dan maar weer een taartje gaan eten bij Miss Vy en hebben het de rest van de dag lekker rustig aan gedaan.

Van andere backpackers hoorden we dat het verkeer in HoChiMinh stad het ergste is in heel Vietnam dus ik ben bang (gelukkig) dat we hier geen scootertje gaan huren. Dit is dan alweer de laatste stop in Vietnam. Van hieruit gaan we naar Cambodja (Pnomh Penh) en in de laatste week gaan we terug naar Thailand en hopelijk ook lekker snorkelen op Kai Kood (en op het strand liggen, ik vind dat ik....ehhh....we dat wel verdiend hebben). Maar eerst nog naar de tunnels en de Mekong Delta.

PS Wilma, ja dat boek hebben we vandaag zien liggen bij het postkantoor in Saigon. Geweldig. We zullen wat foto's erbij zetten met wat wij hebben gezien.