verslag 7, Kuching

Alles in Maleisie heeft airco. Dus als je zweterig en plakkerig van buiten naar binnen gaat is dat een verademing, maar elke keer als je weer naar buiten gaat een klap in het gezicht. Het is niet gek dat ze allemaal zo aan het snotteren en roggelen zijn. Ik denk dat als alle mensen in Maleisie hun deuren open zetten, we gelijk van die hele global warming afzijn.

Op het vliegveld had ik weer een gezellig Petermomentje. Elke keer als je gaat vliegen moet alles door de controle. Handig als wij zijn geworden hierin gaat dat allemaal in een vloeiende beweging. Tasje af, schoentjes uit, moneybelt en portomonnee in de bak, snel doorlopen en alles weer binnen een minuut om en doorlopen. Helaas was ik zo snel dat ik mijn rugzak ophad en mijn moneybelt die onder mijn broek zit daaraan vast gemaakt. Dus toen ik in de vertrekhal lekker wilde gaan zitten en mijn rugtas neerzette, trok ik voor de hele hal mijn broek naar beneden (was gelukkig niet al te druk).

Naoom is een echte backpacker dus toen we in Kuching aankwamen hadden we ook nog geen hostel. Naoom had in haar grote lonely planet bijbel een leuk adresje. Autist die ik dan ben, vind het altijd prettig als ik van te voren weet waar we naar toe gaan, hoe duur het is en wat we gaan doen (gelukkig uit zich dat alleen op vakantie). Maar met een welgemeend 'I told you so' hoorde Naoom van het hostel dat ze vol zaten. Maar zoals altijd komt het weer goed, want na twee minuutjes buiten kwam er een frans stelletje en die bracht ons naar een hotelletje wat eenvoudig was, maar met vriendelijke mensen. Nou daar hadden wij wel oren naar. We liepen de straat uit en nog een straat en toen een paark keer naar rechts en toen kwamen we uit op het gebouw naast het hostel waat we eerst waren.

De kamer was inderdaad niet veel en de badkamer was redelijk in staat van ontbinding, maar we hadden schone handdoekjes meegekregen met zeepjes en airco op de kamer dus had kwam inderdaad goed. Gelukkig want we zouden hier 5 dagen blijven.

Na een lekker bordje hummus en een soort wrap met kip (hoezee geen botjes in de kip) bij de plaatselijke arabier (ook te vinden op facebook) zijn we moe maar voldaan gaan slapen.

De volgende dag zijn we de stad gaan verkennen. We kwamen er snel achter dat de muren van het hotel niet erg dik waren. Een vrouw ging over haar nek en het leek alsof ze naast ons stond (een hele goede morgen). Als eerste naar het informatiecentrum. Met een goed ingestudeerde Salemat Pagi (dat betekend goede morgen) kwamen we binnen. De vrouw was erg enthousiast over haar stadje en met een hele stapel boekjes en folders gingen we weer weg. Ze hebben een grote orchideeenkwekerij en heel aantrekkelijk voor ons, want gratis. We moesten alleen een plaatselijk bootje nemen. Voor 40 cent (lees dubbeltje) bracht het bootje ons naar de overkant. Het bootje was alleen niet zo groot en blijkbaar niet berekend op een gezonde hollandse jongen, dus sloegen we bijna om.

Terug in de stad moesten we een nieuw fotokaartje voor de camera kopen, want Naoom had de vorige al vol geschoten. Maar gelijk een 8 mb gehaald. In chinatown vonden we een geweldig koffiehuisje. Ook al hebben ze hier hele plantages met koffiebonen, bijna alles is oploskoffie wat je krijgt. Dus als echte koffiejunk was dit een walhalla. De barista met armen als een Russiche kogelstootster stond lekker alle boontjes vers te malen. Wat kan een kopje koffie je toch gelukkig maken. Kuching staat bekend om zijn zondags markt en speciaal voor de toeristen beginnen ze al op zaterdag dus dat kwam goed uit. Ze verkopen echt alles daar. De levende dieren zijn wel erg sneu. Je hoeft niet blij te zijn als je als dier in Maleisie woont. 's Avonds een vers sataaytje gegeten bij het Hilton (lees stalletje wat ernaast staat).

De vriendelijke vrouw van het informatiecentrum wees ons erop dat in het parkje Gunung Gading de Raflesiabloem in bloei stond. Deze grootste bloem op aarde heeft bij zijn bloei een mooi fris ruikertje wat doet denken aan de geur van rottend vlees. Dus wij met de bus er naartoe. In de bus zat ook het Koreaanse stel Sim en Lee. Deze kende we nog uit Mulu dus we raakten aan de praat en besloten samen verder te gaan om de kosten van een gids te delen. Sim bleek ook leerkracht te zijn en een ware raflesiafreak. Toen we aankwamen begon hij kleine gilletjes te maken en de gids uitvoerig te bedanken voor dit geschenk. We hadden nog de hele dag en zijn nog naar boven geklauterd om bij de watervallen te gaan kijken. Sim en Lee zijn allebij over de 50 en Lee (zijn vrouw) wilde niet meer verder. Nadat wij nog wel naar de andere 2 watervallen zijn geweest vonden we het ook weer best. De volgende dag zou namelijk weer een park op het programma staan. Na e-mail adressen uitgewisseld te hebben, heb ik er nu een Koreaanse penvriend bij.

De volgende dag gingen we naar Bako national park. Bekend om zijn mooie wandelroutes, stranden en.........neusapen. Iedereen weet hoezeer ik hou van mooie wandelroutes (denk aan de Cinque Terre(tering) of Macchu Pichu) vond ik het wel leuk om de neusapen te gaan bekijken. Bij Uncle Tan hadden we ze wel gezien maar van erg ver weg. Bij de infobalie kregen we een plattegrondje met routes. De vrouw verzekerde ons dat bij deze (thank god, de kortste) route zeker weten neusapen te zien zijn. De toch duurde in totaal een uurtje. Hij was idd niet lang, maar ging stijl omhoog door smalle kiertjes en tussen de wortels (en die zijn huge hier) door. Compleet leeggezweet kwamen we weer terug, maar geen neusapen. Wel werd onze weg verspert door een wild zwijn (bleek achteraf een tamme te zijn)

De mevrouw had nog wel een route waar ze echt zeker weten te zien zouden zijn, maar die duurde 3 uurtjes en halverwege kwam je op een schitterend strandje. Na wederom terug te komen met een shirt die je letterlijk uit kon wringen, verzuurde benen en de pee erin dat we wederom geen apen zagen bleek naast het informatiecentrum in het mangrovenbos (het wat voor bos?) een hele familie neusapen te zittten. Nadat Naoom bijna het tweede kaartje had volgeschoten gingen we met de boot terug.

In de stad hadden we een ticket geboekt naar Singapore en we zouden rond de middag vertrekken. Na 's ochtend weer wakker gemaakt te woren door de kotsende vrouw wilde we voordat we gingen vliegen nog naar het nationaal cultureel park. De bus zou tot een bepaalde plek gaan en vanaf daarr moesten we een taxi nemen. De buschauffeur (aardig, maar corrupt als hij was) wilde ons voor een paar ringitjes wel helemaal naar het park brengen. Het scheelde niet zo heel veel, dus wij vonden het goed. Ineens had hij enorme haast, niemand mocht de bus meer in en hij sjeesde weg. Met de hele bus voor ons alleen bracht hij ons idd netjes af. Voor dezelfde prijs regelden we dat hij ons ook op kwam halen, want we moesten natuurlijk op tijd bij het vliegveld zijn. Het park was erg mooi. Het lijkt een beetje op Archeon. Er waren 6 hutjes nagebouwd van plkaatselijkle stammen en overal voerden ze een dansje op en maakten ze plaatselijke gerechtjes. Bij een hutje zat een man heel authentiek op zijn gitaartje te pingelen ( leek erg op Celine Dion)

Om half 12 stond inderdaad onze tandenloze maar goedlachse buschauffeur klaar (dit keer mochten er wel mensen mee, waarschijnlijk met dezelfde regeling) en dankzij onze vriendelijjke hoteleigenaar kwamen we op tijd op het vliegveld aan voor de vlucht naar Singapore.

Maar wat daar allemaal gebeurde lees je in verslag nummer 8