Verslag 1

Vrijdag 13 juli

We vliegen in de middag dus op ons gemak met de bus naar de trein en op naar Schiphol, dachten we. Omdat we best nog wat tijd hadden, konden we nog best wel een boodschapje doen. Ik moest de laatste medicijnen bij de apotheek nog halen. Een laatste check van de tas en alle broodjes voor onderweg nog smeren. Dus alsnog als een malle een rondje door het huis, niets vergeten? Dan kunnen we. Oh nee het raam staat nog open. Okay nu kunnen we. Oh nee de sleuteltjes van de tas. Alsnog rennen voor de bus dus. Maar vanaf dat moment ging alles voorspoedig. Geen vertraging van de trein, geen rij bij de incheck en geen rij bij de douane. Bij de incheck van KLM moet je dat tegenwoordig zelf doen. Onder het mom van tijdsbesparing. Dat zal vast, maar niet als wij dat moeten doen. Lichtelijke reisautistische paniek. Ligt de tas er goed in. Heb ik het etiket goed geplakt. Is alles goed ingevuld. Driedubbele check. Maar na 15 minuten kon ook onze bagage mee naar het vliegtuig. In de tussentijd werden we ook goed vermaakt door een irritant huppelend schuimrubberen vliegtuig.

Na de douane is er natuurlijk het onbeperkt uitproberen van de luchtjes. Na weer een mooie cocktail opgespoten te hebben stappen we in het vliegtuig om 10 uur later weer uit te stappen op Narita airport Tokyo.

Het perfecte land voor de reisautist, want echt alles is aangegeven en gelukkig het merendeel ook in het Engels. We pakken de bus naar Tokyo station en vandaar de metro richting het APA hotel in Jimbocho. Het is in Tokyo 7 uur later dus we zijn aardig gaar al als we bij het hotel aankomen. Helaas moeten we nog 5 uur wachten voordat we in mogen checken. Dat wordt dus alvast de stad verkennen. Na een eerste bak ramen lopen we naar het informatiepunt vlakbij Tokyo station. Laat daar nu net een marktje zijn met plaatselijke lekkernijen. Terwijl Naoom al de eerste borrelende uitwerkingen van de Japanse keuken ondervind, ga ik lekker aan de proef. Miso van vis, geschroeide inktvisjes een sakeproeverijtje. Het gaat er allemaal met veel smaak in. Hier is overal eten. Als ik nou ook nog zou weten wat al die Japanse tekens betekenen zou ik heel gelukkig worden.
We lopen door naar het keizerlijk paleis, maar daar aangekomen merken we dat wat we zien niet echt meer binnenkomt. Een dag van 30 uur is misschien dan toch niet zo'n goed idee. We besluiten even op de kamer een paar uurtjes slaap te pakken voordat we verder gaan.
Rond een uur of 8 worden we weer wakker. Veel zin om de stad in te gaan hebben we niet, maar er moet toch gegeten worden. Vlakbij zit een udonnoodle zaakje met een gruwelijk lekkere bak noodles waar je gek genoeg naast soja ook azijn doorheen doet. En dat in combinatie met een zacht gekookt eitje is hemels. Het bestellen gaat dan wel weer op zn Japans. Want voordat je de noodles die je wilt krijgt, moet je naar een betaalmachine. Daar druk je het gerecht in wat je wilt hebben en dan maar hopen dat het goedkomt.
Op zondag doen we weer een nieuwe, meer opgeladen poging. We vertrekken vroeg naar Asakusa. Voordat we de metro instappen halen we een ontbijtje bij de 7/11. Een geweldige zaak die op bijna elke hoek van de straat te vinden is (en zit die er niet dan heb je nog de Familymart of de Lawsons) We ontbijten met een driehoekig rijstpakketje gevouwen in een norivel. Ook hier is alles in het Japans dus het is elke keer weer een Russisch roulette wat de vulling is. Dit keer hebben we geluk, tonijnsalade.
Asakusa heeft een mooi tempelgebied. We zijn erg vroeg dus het is nog heerlijk rustig. Toch zijn er al een paar mensen bij de tempel om te bidden. Voordat ze bidden klappen ze een paar keer hard in hun handen (hetzelfde als wat wij doen als we aandacht van de leerlingen willen. Misschien helpt dat bij de boeddhistische goden ook wel zo).
Tot nu toe valt het met de cultuurshock reuze mee (of we zijn al wat gewend de afgelopen jaren) ik snap die Japanners wel. Overal is eten en nu blijkt er in Asakusa een hele straat met keukenartikelen te zijn, EEN HELE STRAAT. Overal waar je kan kijken mooie pannen, handige hulpmiddeltjes en geweldige keukenmessen. Maar om te voorkomen dat ik, zoals in voorgaande reizen met de maskers, een hele reis met een complete pannenset in mn backpack zeul is dit misschien handig als we weer teruggaan naar Tokyo. Wel een geweldige snack gegeten. Melonbread (soort warm suikerbrood) met softijs erin. De smaken zijn hier wel erg bijzonder. Naast de standaard vanille en chocola had je ook nog zoete aardappel, sesam, houtskool of kersenbloesem. Ik nam matcha thee.
Vandaag gaan we de schade een beetje inhalen en gaan door naar Sinjuku. Dat is weer een andere wijk van Tokyo. Daar bezoeken we het government gebouw. Want we kunnen natuurlijk een hoop geld betalen voor Tokyotower, maar Hollands als we zijn kiezen we voor de gratis optie. Op de 45e verdieping hebben we een mooi uitzicht over Tokyo. Bij de metro regelen we ook gelijk de treinpas die we in Nederland al hebben gekocht en alle reserveringen voor de komende plaatsen. Het brilletje van het ventje bij de balie begon al gelijk te beslaan toen Naoom met haar planning aankwam, want we zitten natuurlijk deze vakantie niet op 1 plek. Het viel niet mee om alles goed op elkaar aan te laten sluiten, maar het is gelukt en dat vind deze reisautist weer een geruststellende 8gedachte. We hebben een flinke tijd aan de bali gestaan dus we hadden alweer trek gekregen (dat gaat zo snel met Aziatisch eten) en wederom maar weer een bak ramen. Dit keer in Piss alley (vrij vertaald de pissteeg). In vroeger tijden, zo rond 1940, kwamen de mannen hier om te drinken en bij gebrek aan toiletten werden de bloempotjes in deze zijstraatjes flink bijgewaterd. Desalniettemin een heerlijke bak noodles met ansjovis bij Nagi. Een piepklein zaakje waar je eerst een stijle trap omhoog moest en je buik moest inhouden om de draai te maken. Hier had ik 5 jaar geleden niet doorheen gekund en zelfs nu was het met de rugtas ook al een hele uitdaging. We namen plaats in de hoek en ik schuif mezelf klem tussen de muur en het keukenblok. Heerlijk authentiek tussen de slurpende Japanners en de kok met een erg dubieus handdoekje zeer dicht bij de pannen.
Vanuit Sinjuku gaan we door naar Shibuja. Bekend om het drukste zebrapad ter wereld. Daar steken per keer wel ruim duizend mensen over. Links, rechts, voor, achter en alle mogelijk schuine zijdes die je kan bedenken zijn mensen. Bizar!!! Als je van je pleinvrees af wilt komen adviseer ik je niet naar Japan te gaan.
Thuis hebben we natuurlijk grondig onderzoek gedaan wat we wilden bezoeken en zo zagen we bij 3opreis de aflevering dat Chris Zegers bij de Kawai Monster club was. Daar lopen meisjes die zo uit een Manga tekenfilm komen. De omgeving daar is ook heel surrealistisch en typisch voor Tokyo. Daar moesten we dus heen. Bij de ingang moesten we al 500 yen per persoon betalen om binnen te komen. Ook moesten we al gelijk een keuze maken voor het eten. We konden kiezen uit regenboog spaghetti, unicornmilkshakes of taart in alle kleuren. Maar wel zo rond de 30 euro pp. Na lang aandringen mochten we toch alleen een drankje doen. De gigantische deuren zwaaiden open en daarachter was iets wat je alleen gelooft als je het ook echt gezien hebt. Over de muren dropen gekleurden ijsdruppels, een spiegelwand met zwevende lippen, een paars konijn en gigantische kersen. In het midden van de zaal stond een draaimolen met bizarre vormen en kleuren en paddenstoelen. Omdat wij natuurlijk het krentenpakket hebben gekozen werden we helemaal achterin aan een klein barretje gezet waar alleen wat gedronken mocht worden. Om toch een beetje met de gekkigheid mee te doen kozen we voor twee milkshakes. Een blue caramel popcorn en een strawberry marsmellow fluf met spikkeltjes. Als je nog niet hyper werd van alles wat draaide, geluid gaf of knipperde dan werd je het wel van de milkshake. In een complete sugarrush kwam een Kawaiimeisje naar ons toe. Of we een doosje koekjes van haar wilde kopen voor 10 euro, maar dan mochten we wel even in de draaimolen. Daar hoefden we natuurlijk niet lang over na te denken, NEE.
Nadat we uit deze suikercoma waren ontwaakt zijn door een winkelstraat gegaan waar je zonder suiker ook al kiespijn krijgt. Alles in Japan is klein en schattig en is iets niet schattig dan plakken ze er wel knipoogjes en smileys op. Overal is roze en Hello Kitty. We lopen langs een winkel met tientallen fotohokjes. Daar kan je pasfoto’s laten maken als mangameisje, barbiepop of zo gefotoshopt dat je er weer zo uit ziet als 20 jaar geleden. Gek genoeg veel tienermeisjes. We besluiten toch maar niet als Jetlag Barbie en sweaty Ken op de foto te gaan en ronden deze dag af in bruisend Tokyo.