verslag 2 Vinales

Verslag 2 – Vinales
Na wakker te worden van de straatverkopers (PAPAAAAAAAAASSSSS, FRUTAAAAAAASSSSS) wachten op de taxi. Ook deze taxi naar het busstation kwam lekker op tijd (we zaten zelfs nog aan het ontbijt). Dit keer geen hippe ultramoderne gele taxi, maar wederom weer een kneitertje van een prachtige Chevrolet. Je merkt echt dat de oldtimers hier onderdeel zijn van de Cubanen zelf en worden ook gekoesterd. Ook al is het een ouwetje, er zat gelukkig wel een supersonische airco in en waren de deurknopjes in de vorm van cobra kopjes.
Het was nog even een flinke rit naar het busstation, maar we genoten nog even van het ontwakende Havana. Zoals ik al eerder in het verhaal tikte is de kleding keuze van de vrouwen hier gericht op het weer en het lijkt er op of dat sommige vrouwen hun garderobe hier wat te lang blijven gebruiken (dat je het shirt of broekje nog past betekent niet dat het je maat is).
Busstations zijn voor mij altijd spannend. Komt het goed met het kaartje, weten we welke we bus we moeten hebben, komt hij wel op tijd. Maar ook dit was weer helemaal goed geregeld. Het kaartje van MiCuba moesten we nog even omwisselen voor een echt kaartje en de man zou ons een seintje geven als we de bus in moesten. Redelijk relaxed konden we dus in het wachtkamertje zitten en kijken naar de andere toeristen die het op onze oude manier doen (en herken mezelf in sommige wild gebarende toeristen die zich druk maken of ze wel een kaartje kunnen krijgen, waar de bus aankomt en of hij wel op tijd vertrekt).
Het is een busrit van bijna 4 uur naar Vinales. Er is geen station daar en de bus stopt midden in de hoofdstraat. Zodra de deur van de bus opengaat staan de vrouwen van de casa’s naar binnen te gillen om hun casa aan te prijzen en de toeristen mee te lokken. Wat een heerlijke gedachte dat we al voorzien zijn. We hebben een adres en een routebeschrijving van te voren al in de mail gehad.
Onze Casa is in de straat achter de hoofdstraat dus lekker dichtbij. Helaas was ons beeld van Vinales iets anders dan wat we hier aantroffen. Bij het googlen thuis zie je prachtige roodkoperen vergezichten met tabaksplantages, rieten drooghuisjes en simpele huisjes met schommelstoelen voor de deur waar je bij een schemerig zonnetje een sigaartje rookt onder het genot van je zoveelste Mojito.
Okay, we hadden een simpel huisje, okay we hadden schommelstoelen voor de deur, maar die tabaksplantages waren wat verder weg. We slapen in casa Garaje de Joaquin (wat dus betekent in de garage bij Joaquin) deze ligt aan een drukken weg dus wil je hier lekker op je schommelstoel even bijkomen, moet je een gasmasker op (de auto’s hebben nou niet bepaald goede roetfilters).
Het vrouwtje van de casa is klein en kijkt wat loddig uit haar ogen. Ze spreekt Zero Engels en doet ook niet echt moeite om mijn steenkolen Spaans te begrijpen. Dan maar de kamer in en even opfrissen.
Voor de volgende dag hadden we al een toer gepland. Namelijk paardrijden door de tabaksplantages. Dus nu we ook niet meer de eerste dag gelijk op zoek moeten om naar de VVV te gaan om excursies te plannen konden we de stad eens verkennen. Dat was snel klaar, want Vinales bestaat uit 1 hoofdstraat.
De wolken begonnen zich samen te pakken en van een bloedhete zonnige dag sloeg het weer binnen een paar minuten om in een hevige donder en regenbui. We duiken een leuk restaurantje in en bestellen een lekkere verse mangosap.
De muziek ging uit, de blender ging aan, toen de blender klaar was ging ook de muziek weer aan (gaat waarschijnlijk niet op dezelfde groep) en kwam er een lekker sapje. Buiten ging het flink tekeer, dus besluiten we er ook maar wat te eten. Ze hebben er alleen grote schotels, dus we delen een plato de Cerdo con Pina (een varkenslapje met rijst en ananas). Het is goed dat we er 1 bestellen, want het is een megabord. We hadden (zo goed en zo kwaad als het kon) ook al met het vrouwtje besproken dat we ’s avonds in de casa zouden eten. Hopelijk is dat niet zoveel.
Helaas, het vrouwtje had flink uitgepakt. Er kwam eerst een schaal zwarte bonensoep aan. We dachten dat dit het voorgerecht was en schepten ons bord maar vol. Na een vreemde blik va het vrouwtje deed ze voor dat je daar een beetje van over je rijst moest doen. We hadden kip en krab besteld (maar ook hier hadden we beter 1 gerecht kunnen bestellen). Een hele kip en een fruitschaal vol krab werd er binnen gedragen, een schaal gebakken banaan en een schaal rijst waar een gezin van 6 twee dagen van kan eten. Gelukkig kregen we er ook nog een salade bij voor als het niet genoeg was. Joaquin (de heer des huizes) kwam even een praatje maken. In supersnel Spaan bleef hij maar doorratelen en redelijk ongemakkelijk bleven wij maar lachen en knikken en zeggen dat we het niet begrepen. Daar had hij niet zo veel aan, want het ging nog even door.
De volgende ochtend ook nog eens een mega ontbijt met hompen kaas en dikke plakken ham (helaas niet een lekkere slagersachterham, maar een met gigantisch witte bonken vet erin).
We lopen naar de hoofdstraat want daar worden we opgehaald voor de paardrijtocht door de tabaksplantages. Dit keer was Naoom redelijk gespannen want haar vorige paardrij avontuur in Mongolië was haar niet zo goed bevallen.
Al snel wordt duidelijk dat de paarden zo geprogrammeerd zijn dat je de teugels alleen maar voor de vorm vast hoeft te houden, want de Caballero sist wat of zwaait wat met zijn lasso en de paarden weten precies wat ze moeten doen.
Doordat het de vorige dag zo onwijs geregend heeft is de weg erg blubberig. Met nog twee Nederlanders (en er zijn er heeeeeeeellllll veel in Vinales) gaan we de plantages in. Wat is dit schitterend. Ik adviseer jullie straks (nadat je klaar bent met dit verhaal natuurlijk) nog even Vinales te googlen en dan snap je waar ik het over heb. We stoppen bij een tabaksboertje en die houd een praatje over het proces van sigaren maken, rolt even een sigaartje en houdt een sneu verhaal waarin hij vertelt dat 90% van de opbrengst voor de staat is en hij 10% zelf mag verkopen (nadat gezegd hebbende rolt er een kraampje uit zijn hutje en kan je sigaren kopen in verschillende formaten en aantallen) Natuurlijk mochten we ook even een product confrontatie doen. We kregen een dikke sigaar in de honing gedoopt. Dat heeft toch wel wat om in deze prachtige natuur aan zo’n dikke sigaar te lurken. (Okay het praatje heeft geholpen en ook wij gaan met een klein pakketje sigaren weer verder met onze toer, ach When in Cuba…….)
We stoppen ook nog even bij een koffieplantage en daar breekt het noodweer weer los. Na even te schuilen hebben de paarden het weer iets zwaarder met die grote Hollanders door de blubber.
Zo snel als het noodweer opkomt, zo redelijk snel is het ook weer weg en met deze temperaturen ook zo weer droog.
We vinden een gaaf hipsterplekje boven aan een heuvel die uitkijkt over de vallei. Hier verbouwen ze alles zelf. Hun eigen fruitbomen voor de sapjes, de varkentjes lopen blij (tenminste nu nog) door de tuin en even verderop staan zelfs eigen koffiestruiken. We drinken een mojito (ach ja) en hebben even een geluksmomentje als we uitkijken over Valle de Vinales.
Ernaast zit nog zo’n tentje en we besluiten daar een hapje te eten. We hebben geleerd van ons vorige avontuur en bestellen voor 1 persoon. Alsnog bleven de schalen komen. We hadden een geweldig gerookt stuk varkensvlees met wederom de rijst met zwarte bonen en gefrituurde bananen (niet die van de Chinees, maar meer een soort aardappelachtige banaan). We hoeven niet bang te zijn dat we te weinig koolhydraten binnenkrijgen.
Met wederom weer een prachtige oude auto gaan we terug naar de casa en met Despacito en een schemering over de vallei komen we (met een kleine co2 vergiftiging weer aan bij het vrouwtje.
We ontbijten weer met veel fruit, veel brood en veel koffie. Vandaag pakken we de Hop on Hop of bus. Deze stopt voor de Casa dus we dachten lekker vroeg op pad te gaan. Al snel komen we erachter dat Vinales en omgeving niet zo heel veel bijzonders heeft en bij de meeste highlights stopt hij even voor een foto en gaat dan snel weer door.
Voor 1 attractie wilden we zeker even de bus uit. We konden met een bootje door een grot varen. Dit was natuurlijk toeristentrekpleister nummer 1 want in grote groepen werden we door de grot geleid naar de bootjes. Onderweg was er ook nog wat vermaak met mannen die nationale klederdracht op wat trommels stonden te rammen. Natuurlijk werd ik even uit de groep geplukt en moest ik als een krijger even met de man poseren. Er werd een grote rat in m’n nek gelegd en Naoom stond gierend aan de zijkant haar rolletje vol te schieten. Na lekker ongemakkelijk er nog een glimlach uit te persen stond ik voor ik het wist weer in de rij, maar werd er nog wel even een bakje voor de peso’s onder m’n neus geschoven.
Ook al was het mega toeristisch, was het ook erg cool om door die grotten te varen en iets te zien wat honderden duizenden jaren nodig gehad heeft om zich te vormen in wat het nu is. Binnen 5 minuten van de foto tot nu stonden we weer buiten, netjes afgezet bij het restaurant en souvenirwinkeltje. De bus komt elke 1.5 uur dus dan nog maar even op het bankje in de zon wachten.
In de Lonely Planet hadden we nog een leuk plekje gevonden met uitzicht over de vallei en besluiten daar nog even een drankje te doen. Al snel besluiten we om weg te gaan omdat we aangevallen werden door de vallende mango’s uit de bomen waar we onder zaten. In plaats van een taxi terug naar de casa besluiten we om lopend door de velden terug te lopen naar het dorp.
We genieten van de natuur en zijn even weg van alle toeristendrukte en uitlaatgassen. Af en toe komen we een verdwaalde buffel tegen of worden omringd met honderden kleine vlindertjes. Ook dit is weer een topmomentje. We lopen door een plantage met planten die toch wel verdacht lijken op Nederlands nummer 1 exportproduct (bij navraag blijkt dat de Yuca plant te zijn, een soort zoete aardappel)
We zijn weer vroeg bij de Casa en genieten even op onze schommelstoel met een koud drankje en een boekje. Naast ons begint er net een verjaardag. Op het moment dat ze beginnen met zingen gaat de deur open en schuifelt het loddige kleine vrouwtje naar buiten. Ze incasseert even haar stuk taart en zonder iets te zeggen schuifelt ze weer naar binnen.
De volgende dag hebben we een vroege bus naar onze volgende bestemming in Cienfuegos. Dat betekend dat rond 6 uur ons ontbijt zouden willen (tsja het zit er bij in dus dan willen we het ook hebben) Dat begreep het vrouwtje wel vrij snel, maar toe kwam ook vrij snel de zin Sandwich por bus uit.
Helaas was dit even een mindere casa, maar we hebben er nog een hoop op de planning staan.