Verslag 3

We pakken de trein en binnen een klein uurtje komen we aan in Kawaguchico. Een zeer idillisch stadje. We stappen het houten stationnetje uit en lopen eerst naar de touristen info. Ook hier liggen kant en klare lijstjes voor ons hoe we naar ons hotel moeten lopen. Ideaal.
Met een fotospeurtocht lopen we richting ons hostel. K’s house Fujiview oftewel we kijken vanaf ons hotel op mount Fuji. Alleen vandaag even niet. Vandaag speelt hij even verstoppertje achter een flink wolkenpak.
Het is vandaag onze trouwdag en ik had vanuit Nederland nog wat cadeautjes meegenomen. 5 jaar staat voor een houten huwelijk. Het cadeau was een houten fotolijstje met een mooie herinnering van onze trouwdag. Ik had ook nog een grote opblaas 5 ballon meegenomen, maar achteraf toch maar niet opgeblazen (een ballon van bijna een meter was toch wat onpraktisch met die backpack en rugzak)
Het is een hostel zoals wat we op onze eerste reizen hadden. Gelukkig geen jongeren hostel (denk dat ik daar nu echt te oud voor ben om tussen de semihippies te zitten die allemaal zichzelf aan het zoeken zijn en de ander aan het ontdekken). Gewoon knus, met een lekker zitgedeelte en een keuken waar we gebruik van kunnen maken. Het enige jammere was dat de gewone kamers al vol waren, dus we sliepen op een dormatorie.
In Japan zijn de capsulehotels erg populair en dit had er wel iets van weg. In de kamer waren allemaal hokjes gemaakt waar achter je matrasje lag. De tassen moest je wel voor je hok zetten want anders kon je er zelf niet meer bij (het is dat de rest van de hotels al geboekt zijn en dat ik weet dat dit niet meer voor gaat komen, dus ik kan me er redelijk snel overheen zetten dat dit eigenlijk wel een gepasseerd station is voor onze reizen. “liever verwend dan verwaarloosd”)
We doen ons gordijntje op slot en lopen richting Lake Kawakuchico. Bij het informatiehuisje op het station zag ik tot groot genoegen dat er hier een wijnboertje zit. En waar wijn is, is Peter. Dus om onze trouwdag te vieren lopen we daar even binnen. Zoals gebruikelijk bij elke winkel die je in Japan binnenkomet lopen, stormt er gelijk iemand naar je toe om je te helpen. De vrouw sprak geen Engels, maar het woord tasting snapte ze wel. De glazen kwamen op tafel en ze haalden een paar flessen uit de koelkast. We beginnen met wit (zou bij god niet weten welke druif, want dat wist die vrouw volgens mij ook niet, Vivino trouwens ook niet). Bijzondere weiige nasmaak. Veel proefde je niet want de wijn was net genoeg om je lippen mee nat te maken. Na een paar druppels wijn verder is de Japanse wijnmarkt nog niet aan ons besteed. Na de wijntjes proefden we ook nog een Japanse specialiteit, namelijk de pruimen wijn. En die was verassend lekker, meer een likeur.
Terwijl we nog door de giftshop lopen, wordt er op de achtergrond het klassieke stuk van onze bruiloft gespeeld. Wat een toeval zeg (maar tegen Naomi heb ik natuurlijk gezegd dat dit van tevoren al geregeld was.
We lopen naar Lake Kawakuchico, maar dat valt eigenlijk een beetje tegen. Voornamelijk veel resorts om het water en mount Fuji kunnen we niet zien. We besluiten dus om weer terug te gaan.
Op de terugweg komen we langs een grote supermarkt en dat is voor mij altijd een hoogtepunt op vakantie. Laat Naoom die berg maar beklimmen, ik vermaak me hier wel een dag. De vitrines liggen vol met sushi zover als het oog rijkt en niet zomaar zo’n bak als die bij ons bij de Albert Heijn ligt,maar of het zo bij de Sumo vandaan komt. Dit wordt ons avond eten vanavond. Nog wat lekkere dumplings erbij. Dikke prima.
We staan vroeg op en pakken een bus de berg op. Er zijn van die mafkezen die de hele berg zowel op als aflopen, maar Naoom kent me (en weet dat ik dit eigenlijk al een opgaaf vind) en we stoppen bij level 5 (tot aan de krater is level 10).
We komen op een gigantisch plein met wat restaurantjes en souvenier winkeltjes. Het valt me opdatereen hoop gezinnetjes met kleine kinderen hier wandelen (wel helemaal profi met bergschoenen en kekke petjes) en dat stemt me gerust.
De eerste paar 100meter is nog vrij vlak en netjes aangelegd. Ook zien we al de eerste mafkezen terug lopen die de zonsopkomst hebben bekeken. Maar als snel gaat het los. Het is een flinke klim en gaat stijl en zigzaggend omhoog. Terwijl Naoom als een berggeitje omholg dartelt, kom ik er als een stomende Japanse waterbuffel achteraan. Blik op oneindig en gaan. Normaal staat er dat je over elk station een uur doet,maar na ruim een uur kwam ik er tot mijn vreugde achter dat we al op station zeven waren. Met een schitterend uitzicht hebben we onze broodjes lekker opgegeten. Nu we toch zo snel waren hebben we toch nog een poging gedaan om naar station 8 te gaan, maar dat was eigenlijk niet te doen. Dat was bijna rechtomhoog de berg op (ik heb het wat overdreven naar Naoom en toen ik over die film begon van die jongen die ook aan het bergbeklimmen was en vast kwam te zitten met zijn arm en uiteindelijk zijn eigen arm afbeknabbeld heeft, besloot Naoom toch ook maar mee terug te gaan.)
Weer beneden aangekomen zijn we naar een sakebrouwerijtje geweest. Bijzonder leuk om te proeven dat er zoveel verschil in zit (hier waren de glaasjes wel wat voller) en om nogmaals tevieren dat we 5 jaar getrouwd zijn (toen deden we er ook meerdere dagen over) hebben we er nog maar eens een stuk taart op gegeten.
’s Avonds de plaatselijke lekkernij Hôto gegeten. Een vrij stevige soep met noodles zo dikdat je ze niet makkelijk opslurpt (achteraf ook niet de bedoeling denk ik, gezien de troep die het gaf) Je kon dit gericht bestellen, met paard, beer of schildpaddenvlees,maar wij zijn voor de veilige optie gegaan; pompoen. We zaten aan hele lagd tafels en op de grond. Voor de touristen waren er ook tafels waar een gat onder zat voor je benen (ook handig voor als je het eten toch niet zo lekker vind)
De volgende ochtend toch nog maar een keer vroeg naar Lake Kawakuchico, want dan is de bewolking nog niet zo erg rond mount Fuji. En na dat Naoom bijna haar hele geheugen vol geschoten had pakken we de bus naar Mishima. Vanaf daar pakken we een Shinkansen naar Kyoto.